Chyba raczej „Miałem tripa po ayahuasce i uratowałem człowieka”, bo wyjątkowo Dante nie był na bani tylko na haju.

Chyba nic mnie tak nie ubawiło, jak ten burzowy smok, który w ludzkiej srebrzystowłosej, nieskończenie pięknej postaci, siedząc w toplesie przy oknie z widokiem na zorzę polarną, gra smętne nuty na wiolonczeli.
Jak go nie kochać XD.

Autorka wzięła się tutaj za wiele motywów bardzo dobrze znanych i opatrzonych w fantasy romansach. Nie jest to absolutnie odkrywcze, nawet nieszczególnie odróżniające się od poprzednich książek cyklu (bohaterzy mają w gruncie rzeczy dość podobne głosy, różnice są w zasadzie kosmetyczne lub czasem rozwadniane),ale jest typowy dla Lemming humorek i czyta się błyskawicznie.

Nieporadne demony, nie wiedzące, jak zdobyć serce kobiety i dające fatalne rady były całkiem zabawne.

Pominę już może mandat od logic police, bo pierwsze razy w romantasy (sic) to jest rzecz fantastyczna zaiste.

Chyba raczej „Miałem tripa po ayahuasce i uratowałem człowieka”, bo wyjątkowo Dante nie był na bani tylko na haju.

Chyba nic mnie tak nie ubawiło, jak ten burzowy smok, który w ludzkiej srebrzystowłosej, nieskończenie pięknej postaci, siedząc w toplesie przy oknie z widokiem na zorzę polarną, gra smętne nuty na wiolonczeli.
Jak go nie kochać XD.

Autorka wzięła się tutaj...