Przyjaciel

Zacznijmy jednak od początku. A zaczyna się to wszystko dość niewinnie. Na tyle normalnie i nudno, że opowiadanie z początku może nie wciągać. Przyznam, że gdy czytałem je po raz pierwszy, jakieś 15 lat temu, byłem bliski odłożenia książki. Mamy wstęp na temat pracy w Klubie Krótkofalowców, zimę i siermiężną, polską rzeczywistość. Krótkofalowcem (niestety!) nie jestem, a dużych miast i pluchy nie lubię. Oczyma wyobraźni widzi się już zatem peerelowskie meble, małą klitkę klubu, drewniane boazerie, szary świat…

Ale po chwili głównego bohatera w jego klubie odwiedza bardzo tajemniczy mężczyzna o nazwisku Harden, prosząc o pożyczenie kilkunastu metrów drutu. Sytuacja jest już ciekawsza, jednak opowiadanie wciąż z lekka irytuje. Hardena jest czytelnikowi nieco żal, a jednocześnie cała jego uprzejmość, skrępowanie i nieporadność po prostu mnie drażniła. Mimo to jest dobrze - opowiadanie wciąga.

Główny bohater jest zafascynowany tajemniczą sprawą, z którą związane są kolejne, coraz to dziwniejsze prośby mężczyzny. Nic dziwnego, bo te prośby i pytania są z pozoru absurdalne. Drut? Zlutowanie czegoś “dla przyjaciela”? Pomoc w przeniesieniu gotowego układu? Prośba o nagranie płyty Dahlen-Gorskiego? Kwestia, gdzie można kupić żelatynę? Pojawia się istotne pytanie, czemu tytułowy przyjaciel, który tak bardzo potrzebuje tych wszystkich rzeczy, po prostu nie przyjdzie sam po pomoc. Czy jest chory, sparaliżowany? Szalony? Zagadek jest coraz więcej.

Bohater nie odpuszcza więc, postanawia rozwikłać tę zagadkę. Gdy Harden odwiedza go ponownie, prosząc o pomoc w skonstruowaniu aparatu na podstawie bardzo dziwnego, z pozoru bezsensownego schematu, dostarczonego oczywiście przez enigmatycznego „przyjaciela”, celowo nie odmawia. Ma swój plan. Nie ma też problemu z pomocą przy transporcie urządzenia, choć zostaje zobowiązany do zachowania tajemnicy - nie wie, dokąd właściwie idzie. Po pewnym czasie jest już jednak w stanie zidentyfikować to miejsce - po odczytanym numer transformatora. Aparat został najwyraźniej zaniesiony do podziemi Zjednoczonych Przedsiębiorstw Elektronowych. Ale dlaczego? Czemu ktoś pracujący w takiej instytucji miałby potrzebować pomocy z lutowaniem czy pożyczenia kabli?

Zacznijmy jednak od początku. A zaczyna się to wszystko dość niewinnie. Na tyle normalnie i nudno, że opowiadanie z początku może nie wciągać. Przyznam, że gdy czytałem je po raz pierwszy, jakieś 15 lat temu, byłem bliski odłożenia książki. Mamy wstęp na temat pracy w Klubie Krótkofalowców, zimę i siermiężną, polską rzeczywistość. Krótkofalowcem (niestety!) nie jestem, a...