Z całą pewnością jest to powieść trudna do zakwalifikowania i jednoznacznej oceny.

Przez pierwsze 100 stron Bret Easton Ellis kreśli obraz upadku moralnego i duchowego studentów humanistycznego amerykańskiego college'u. Ludzi, którzy dawno utracili już dziecięcą niewinność, którym osobiste życiowe tragedie stępiły wrażliwość emocjonalną i wyznawane wartości, którzy pomimo młodego wieku zaczynają czuć już szybko upływający czas, a mimo to nie potrafią odnaleźć się w otaczającym ich świecie, nigdzie nie czują się "u siebie".

Wśród rozbrzmiewających głośną muzyką korytarzy college'u, przez które przewalają się setki pijanych i naćpanych studentów, wśród wypełnionych rzygami toalet oraz pokoi pachnących alkoholem, marihuaną i seksem poznajemy troje głównych bohaterów - osoby z pozoru tak samo puste i wyzute z wszelkich zasad, jak całe ich otoczenie. Ellis z niespotykaną wrażliwością wyciąga tę trójkę z nieludzkiej masy i obdarza ich człowieczeństwem - wraz z rozwojem akcji losy bohaterów zaczną się przeplatać, potworzą się między nimi związki i czytelnik zauważy, że ci ludzie również mają swoje uczucia, marzenia, jak i ogromne, ale zwyczajnie ludzkie wady, problemy z przystosowaniem się i wydorośleniem. Ich losy przeplatają się w niezwykle zręczny sposób, poznajemy ich nagle, bez żadnego wprowadzenia, nie dowiadujemy się wiele o ich przeszłości, ich historia urywa się dość niespodziewanie.

Bardzo fajnym patentem jest przedstawienie trzech odrębnych historii i trzech odrębnych spojrzeń na tę samą sytuację w momentach, w których historie te się zazębiają - autor robi to w sposób niezwykle celny, prawdziwy i prawie zawsze bolesny.

Wydawać by się mogło, że tematem przewodnim książki jest rozliczenie się z miłością, okresem, w którym powoli zaczyna się tworzyć stałe związki. W oryginalnym tytule książki - "Rules of Attraction", nie ma nic o miłości, a o zauroczeniu. Książka Ellisa pokazuje również, że stworzenie normalnego, trwałego i opartego na prawdziwej miłości związku nie jest możliwe w sytuacji wszechogarniającego zepsucia oraz nieumiejętności radzenia sobie z własnym życiem i poprzednimi związkami.

Co należy poczytać (Od)lotom godowym zdecydowanie na minus jest niewyrobiony jeszcze warsztat pisarski autora, który w momencie wydania powieści miał zaledwie 23 lata. Niemalże mantryczne rozpisanie o nieistotnych detalach miało sens w "American Psycho", gdzie tworzyło iście schizofreniczny klimat, ale tutaj jest bezcelowe, niepotrzebnie tylko rozpycha książkę, której podniósłbym ocenę o oczko w górę, gdyby była (jeszcze!) krótsza.
Często odnosiłem też wrażenie, że niektóre elementy miały szokować, ale nie były dostatecznie "mocne" - książka bywa wulgarna, ale w ogólnym rozrachunku nie pokazuje nic, czego nie widziałaby osoba będąca kiedyś na naprawdę "ostrej" imprezie, jedynie uwypuklając i hiperbolizując zepsucie.

Mi powieść ta podobała się niezwykle, łyknąłem ją w jeden wieczór i poranek następnego dnia. Myślę, że osobom, które ten opis choć trochę zachęcił można polecać ją śmiało, zwłaszcza ludziom młodym i wrażliwym, którzy dostrzegą ogromne pokłady wrażliwości i troski pod pozornie wyzbytą z jakichkolwiek emocji narracją oraz zrozumieją jej (anty)bohaterów.

Z całą pewnością jest to powieść trudna do zakwalifikowania i jednoznacznej oceny.

Przez pierwsze 100 stron Bret Easton Ellis kreśli obraz upadku moralnego i duchowego studentów humanistycznego amerykańskiego college'u. Ludzi, którzy dawno utracili już dziecięcą niewinność, którym osobiste życiowe tragedie stępiły wrażliwość emocjonalną i wyznawane wartości, którzy pomimo...