Przez pierwszą połowę tomu przeskakujemy przez poszczególnych bohaterów zmagających się ze swoimi przeciwnikami. Następnie na scenę wkracza Usopp który w pięknym stylu ratuję naszego głównego bohatera, przy okazji odblokowując haki obserwacji? Hmm tak mi się zdaję bo co to może być innego? Końcówka tomu to początek retrospekcji dotyczących Lawa i Dolflamingo. Kolejna świetna porcja rozrywki.

Przez pierwszą połowę tomu przeskakujemy przez poszczególnych bohaterów zmagających się ze swoimi przeciwnikami. Następnie na scenę wkracza Usopp który w pięknym stylu ratuję naszego głównego bohatera, przy okazji odblokowując haki obserwacji? Hmm tak mi się zdaję bo co to może być innego? Końcówka tomu to początek retrospekcji dotyczących Lawa i Dolflamingo. Kolejna...

Kiedyś przeczytałam ten tom na skanach. A wydanie JPF-u doprowadziło mnie do kilku przemyśleń.

Mianowicie, olejmy rozdziały i zatrzymajmy się na scenie, jak to Law poznał Doflamingo — bo to jest właśnie, uważam, w tym tomie najważniejsze — i od tego momentu jedźmy uważnie. Bo są tam istotnini bohaterowie, niby na pierwszy rzut oka super odmienni, a jednak równie skrzywdzeni. Przez kogo? Ano przez ludzi i ich postawy.

Kiedy wychodzi na jaw, na co Law choruje, Giolla (swoją drogą była z niej sexy babka) zachowuje się jak typowy człowiek — boi się, że to zakaźne i sieje panikę. I wtedy, o dziwo, zaimponował mi Dofi, który uciszył babsko i zakazał jej powielania plotek. Myślę, że nieznane i strach kierowały ludźmi, którzy wzbraniali się od pomocy chorym, a wręcz traktowali ich gorzej, niż trędowatych. Od razu przypomniała mi się historia z początków COVIDA, gdzie, chyba to jakiś kraj iberyjski był, przewoziła karetka chorych właśnie na tę pojebaną grypę w inne miejsce, a znaleźli się ludzie, którzy ten konwój zaatakowali (obrzucili kamieniami, złamasy). Dlaczego? No bo byli w karetce chorzy, zakaźnie chorzy, a 'dobrzy ludzie' nie chcieli zachorować... Jedyna ich wina to to, że byli chorzy. I tak samo w Białym Mieście — zachorowali, Rząd się wypiął, Władca też, a sąsiedzi chcieli ich rozstrzelać. Zamiast zbadać, ustalić przyczynę, poszukać lekarstwa, przyznać się do żerowania na ludziach... Tragedia.

I kolejna tragedia to sama historia Doflamingo. Aż dziw mnie bierze, ale jak czytałam ostatnie strony o jego życiu, to mi było tego bezdusznego skurczybyka żal. Ludzie, kierowani zemstą czy też podwórkową sprawiedliwością, zamiast szukać wśród Smoków sprawców, skupili się na tych Smokach, których mieli pod ręką. Nieważne, że to dzieci, które raczej jeszcze dałoby się (może) wychować na normalnych ludzi. Ten atak jedynie przyspieszył staczanie się Dofiego w rejony okrucieństwa, zła i szaleństwa. Ciekawe jest to, że później ten mafiozo założył grupę na wzór rodziny i o nich dbał. Znaczy, deklarował, że jeśli ktoś ich skrzywdzi, to za to srogo zapłaci i faktycznie tak później było, chociaż ta deklaracja jest mocno wybiórcza. No. Patrząc na to, co sobie zaplanował odnośnie Rocinante, ale to już wybiegam w kolejny tom.

Tak, no fajny tomik, pomijając to, że się musiałam przebić przez trochę głupawe walki przed zamkiem, na polu słoneczników, w fabryce i z Cukiereczkiem. Ale zapomniałabym — poznajemy kolejnego samuraja, Kanjuurou. Powiem o nim tyle — jego styl rysunku odzwierciedla wnętrze (to takie dziwne uczucie, w PL poznajesz dopiero postać, a w ENG już wiesz, co to za gagatek). Trzeba koniecznie się zaopatrzyć w kolejny tom, bo będzie baaardzo ciekawy.

Kiedyś przeczytałam ten tom na skanach. A wydanie JPF-u doprowadziło mnie do kilku przemyśleń.

Mianowicie, olejmy rozdziały i zatrzymajmy się na scenie, jak to Law poznał Doflamingo — bo to jest właśnie, uważam, w tym tomie najważniejsze — i od tego momentu jedźmy uważnie. Bo są tam istotnini bohaterowie, niby na pierwszy rzut oka super odmienni, a jednak równie...