„O Meli, radiu z pieca i rudym jamniku, który robi, co chce” to wspaniała książka Moniki Ślizowskiej, która zabrała mnie w cudowny czas nostalgii, wspomnień i pięknych czasów, w których dane było mi przeżywać swoje dzieciństwo. Teraz dzieciństwo wygląda znacznie inaczej, oczywiście rozwój technologiczny jest nam niezbędny, niemniej jednak myślę, że aż nadto z niego korzystamy, zapominając przy tym o sprawach codziennego życia, o zwyczajnym byciu ze sobą, wspólnym spędzaniu czasu i cieszeniu się swoją obecnością. Dzieciaki w dzisiejszych czasach mają zdecydowanie więcej możliwości, więcej rzeczy, w tym całe pokoje wypełnione zabawkami. Niemniej jednak, czy aby na pewno robimy im tym samym przysługę. Czy szukanie patyka i organizowanie przy jego pomocy zabawy na całe popołudnie nie uczyło nas kreatywności, której teraz dzieciom często brakuje… I często wypowiadane słowa „nudzi mi się”, gdy pokój pęka w szwach od nadmiaru znajdujących się w nim zabawek. Dlatego ja zawsze z wielką nostalgią i uśmiechem na ustach wracam do czasów mojego dzieciństwa, które było najpiękniejszym czasem w życiu! Teraz dzieciakom trudno uwierzyć w słuchane opowieści rodziców, jak możliwe, że bajki nie były dostępne na każde zawołanie, a te dostępne były czarno – białe! Jak to nie było w domu samochodu, czy tym bardziej wody i łazienki! To czasy, dla nas niby nieodległe tak bardzo, a dla dzisiaj dorastających dzieci, jakby przepaść czasowa.
Mela to dziewczynka, która niestety w pewien sposób ma ograniczone dzieciństwo, gdyż ciągle dokuczające jej schorzenia i alergie uprzykrzające jej życie pozbawiając tym samym możliwości zabawy z rówieśnikami. Dziewczynka wszystkie szaleństwa dzieci na dworze ogląda głównie przez firankę, co z pewnością nie jest tak przyjemne, jak wspólne zabawy z dziećmi na podwórku. Choroby uniemożliwiają często Meli wyjścia na zewnątrz, ale również pozbawiają ją możliwości chodzenia do szkoły, bo wiadomo, że jak się choruje, to zostaje się w domu. To właśnie powoduje, że dziewczynka nie do końca odnalazła się w towarzystwie i jest ona nieco wyobcowana. Mela uwielbia fantazjować i z wielką przyjemnością sięga po książki, co innym zdarza się coraz rzadziej. Niemniej jednak Mela znajduje swoją bratnią duszę, którą jest Ola. Dziewczynki zaprzyjaźniają się, obie uwielbiają bujać w obłokach, co pomaga im znaleźć wspólny język. W ich wspólnym fantazjowaniu nie brakuje wyobraźni! W tym samym czasie tuż za ścianą toczą się rozmowy kurzu i wilgoci, do których dołącza radio, które wiele przeżyło i pamięta jeszcze, gdy nie można było w czasach wojny słuchać radia, a ono samo zostało sprytnie schowane w kominie! Podczas tych rozmów poznajemy bliżej historię rodziny, dawne, zdecydowanie trudne czasy, które pamiętają.
Ta książka to idealne wprowadzenie dzieci w naszą przeszłość, pokazanie im, że nie zawsze wszystko było takie proste, jak wydaje nam się być dzisiaj. Myślę, że nie powinniśmy o tym zapominać, ale przybliżać naszym dzieciom tę historię, aby zdawały sobie sprawę, że aby było lepiej, należy o to dbać i to doceniać. Jest to wspaniała książka, która potrafi zainteresować młodych czytelników, podczas wspólnego wieczornego czytania, ale również idealnie sprawdzi się dla starszych dzieci, które z wielką radością same już mogą sięgnąć po tę lekturę. Wiele można się z niej dowiedzieć, przeżyć spokojną i nostalgiczną przygodę, ale również poznać wspaniałych bohaterów.
Ja przyznaję, z tym tytułem spędziłam bardzo miło czas, a dzieciaki, mimo młodego wieku, chętnie słuchały tych opowieści. Zdecydowanie polecam książkę!

„O Meli, radiu z pieca i rudym jamniku, który robi, co chce” to wspaniała książka Moniki Ślizowskiej, która zabrała mnie w cudowny czas nostalgii, wspomnień i pięknych czasów, w których dane było mi przeżywać swoje dzieciństwo. Teraz dzieciństwo wygląda znacznie inaczej, oczywiście rozwój technologiczny jest nam niezbędny, niemniej jednak myślę, że aż nadto z niego...

Opowiadanie dzieciom o tym jak wyglądało nasze dzieciństwo nie jest łatwe. Do tego większość rzeczy, która była dla nas normą dziś wydaje się dziwne, zadziwiające. Świat bez zaawansowanej technologii w postaci komputerów, telefonów komórkowych, tabletów może i jeszcze jakoś można sobie wyobrazić, ale jakieś kartki na żywność czy palenie w piecach kaflowych już za bardzo nie. Jedno, co nasze pociechy łączy z nami to szkoła: każdy z nas uczestniczył w edukacji. I w sumie na tym można by było bazować całą opowieść, ale nie wszystkie dzieci mają okazję często do niej chodzić. Niektóre długo chorują. I tak jest właśnie w przypadku Meli.
Mela mieszka w starej kamienicy pamiętającej dzieciństwo jej dziadków, wojnę, konspirację, zamurowane w piecu radio. W przeciwieństwie do rówieśników dziewczynka bardzo dużo czasu spędza w domu. A wszystko przez liczne choroby wywoływane przez alergeny. Jej kontakt z innymi dziećmi z podwórza często jest przez firankę w oknie. To sprawia, że bohaterka nie zawsze wie jak się zachować i nie jest zżyta z paczką. Do tego sporo czyta, fantazjuje i to sprawia, że koleżanki się od niej odsuwają. Na szczęście ma dobrą przyjaciółkę, która też uwielbia bujać w obłokach. O ile Meli bujanie dotyczy spraw zwykłych i zwyczajnych to Olusia jest miłośniczką postaci fantastycznych. Wszelkie smoki i stwory to jej wierni kompani. Do te paczki z czasem dołącza Andzia. Dziewczynki wspólnie spędzają sporo czasu, dzielą się spostrzeżeniami, przemyśleniami. Codzienność dziewczynki urozmaica też psotny jamnik.
Równolegle dzieje się zadziwiająca akcja. Tuż obok, w zagraconym, nieogrzewanym pokoju o codzienności i przeszłości rozmawiają kurz z wilgocią. To właśnie dzięki nim dowiadujemy się o przeszłości rodziny, poznajemy zadziwiające drobiazgi gromadzone przez lata. Do tego w pewnym momencie do tych dyskusji dołącza się radio opowiadające o czasach wojny, zakazie słuchania radia i sprytnym zabiegu zamontowania go w kominie, aby w tajemnicy przed władzą rodzina mogła być na bieżąco z wiadomościami ze świata.
Powieść Moniki Ślizowska to doskonały pretekst do wspomnień, opowiedzenia o dawnym podejściu do przedmiotów, zabrania w czasy, kiedy żywność kupowało się tylko i wyłącznie, kiedy miało się przydział (tzw. kartki). Pisarka przypomina starszym czytelnikom ich młodość, a młodszych zabiera w ciekawą podróż w czasie. Jest to wyprawa spokojna, ze zwyczajną codziennością pełną wątpliwości i wyzwań.

Opowiadanie dzieciom o tym jak wyglądało nasze dzieciństwo nie jest łatwe. Do tego większość rzeczy, która była dla nas normą dziś wydaje się dziwne, zadziwiające. Świat bez zaawansowanej technologii w postaci komputerów, telefonów komórkowych, tabletów może i jeszcze jakoś można sobie wyobrazić, ale jakieś kartki na żywność czy palenie w piecach kaflowych już za bardzo...

Są różne historie, zabawne, nostalgiczne, wzruszające, a książka „O Meli, Radiu z pieca i rudym Jamniku, który robi co chce” łączy wszystkie te cechy.

Mela wiodła życie trochę inne niż jej rówieśnicy, najczęściej oglądała świat zza firanki, borykając się z alergiami, które odbierały jej taką zwykłą codzienność. Nie było to jednak dla niej powodem do trosk, wraz przyjaciółką i zadziornym jamnikiem stawiała czoła przeciwnościom, nie wiedząc, że tuż obok, w nieogrzewanym pokoju snują się rozmowy, które mogą rozbudzić wspomnienia.

Są takie opowieści, w których teraźniejszość odnajduje drogę do przeszłości, a przyszłość to dopiero początek przygody, która ma swoje korzenie w tym co już minęło. Gdzie niesłyszane szepty niosą ze sobą historie sprzed lat, jak stare radio z pieca, które znało ich bardzo wiele.

Co niesie ze sobą książka o tak tajemniczym tytule? Ciepło, uśmiech, refleksje, czar wspomnień wpleciony w losy sympatycznej dziewczynki i historie opowiedzianą z różnych perspektyw.

Monika Ślizowska przedstawiła historię wyjątkową i klimatyczną, w której pokolenia łączą się w sposób niebanalny, odkrywając to co zapomniane, nieoczywiste i nieznane.

Do czytania dzieciom, jak i samodzielnego czytania przez starszaki.

Są różne historie, zabawne, nostalgiczne, wzruszające, a książka „O Meli, Radiu z pieca i rudym Jamniku, który robi co chce” łączy wszystkie te cechy.

Mela wiodła życie trochę inne niż jej rówieśnicy, najczęściej oglądała świat zza firanki, borykając się z alergiami, które odbierały jej taką zwykłą codzienność. Nie było to jednak dla niej powodem do trosk, wraz...