Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy ma jakieś tajemnice… Jaki jest ciężar twoich?

Jakikolwiek motyw tajemnic z przeszłości lub sekretów rodzinnych jest dla mnie niebywale pociągający. A jeśli do tego dochodzi czarująca okładka w niebanalnych przyciągających wzrok kolorach, tym bardziej mam ochotę sięgnąć po dany tytuł. Tak właśnie stało się w przypadku „Pomiędzy nami tajemnice” Katarzyny Grzebyk. Już sam tytuł sugerował co mniej więcej może na mnie czekać na kartach powieści. Tajemnice, tajemnice i jeszcze więcej tajemnic.

Oczekiwałam wciągającej historii, dobrze napisanej pod względem narracyjnym, z tajemnicami, które nie okażą się nazbyt przewidywalne i dostałam to, na co liczyłam.

*

Rok 2022. Marcelina zostaje postawiona pod ścianą i musi napisać wywiad rzekę ze znanym sportowcem Mateuszem Jurewiczem, który rok wcześniej popadł w niełaskę mediów i uciekł gdzieś na prowincję. Tygodnie, które Marcelina spędzi w małej wsi Niebylec zmienią jej życie.

Rok 1950. W tragicznym w skutkach pożarze kina objazdowego ginie wielu dorosłych i dzieci. Wśród ofiar znajdują się rodzice urodzonego kilka tygodni wcześniej chłopczyka. O jego istnieniu wie tylko akuszerka, która towarzyszyła mu w przyjściu na świat.

*

Czytałam bez pośpiechu, zajęło mi to cztery dni, przy czym ostatnią ćwiartkę przeczytałam w jedno popołudnie. Tę ostatnią, bo ciekowość mocno pchała mnie do przodu. Zdecydowanie na plus jest objętość książki (około 300 stron to tak akurat) oraz krótkie rozdziały (takie zawsze przyspieszają czytanie). Zaś naprzemienne przeplatanie się Teraz i Kiedyś podsyca ciekawość.

*

Katarzyna Grzebyk zdecydowanie potrafi władać piórem i w krótkich, treściwych słowach odmalować sceny pełne emocji. Niektóre z nich naprawdę mocno zapadły mi w pamięć (pożar kina i wizyta w domu opieki najbardziej). Powieść jest mocno obyczajowa, miejscami wręcz dramatyczna, ale i motyw romantyczny znalazł tu swoje miejsce. Leciutki i delikatny, ale jakże cudnie poprowadzony.

Wątkiem, który na dobre przyszpilił mnie do książki jest tajemnica związana z rodziną Marceliny. Denerwowało mnie, że autorka tak oszczędnie dawkuje pewne informacje, momentami wręcz zataja je przed czytelnikiem. Robi to jednak w taki sposób, że dopiero po czasie zorientowałam się, że gdyby te dane (to są drobiazgi, ale jak się okazuje istotne) zaprezentowała od razu poznawanie fabuły nie byłoby aż tak satysfakcjonujące.

*

„Pomiędzy nami tajemnice” Katarzyny Grzebyk zabrały mnie do małej miejscowości o nazwie Niebylec, do czasów zarówno współczesnych, jak i z lat pięćdziesiątych. Niezwykłym uczuciem było odwiedzanie miejsc przez Marcelinę, o których czytałam na wcześniejszych stronach w rozdziałach z Kiedyś.

Dla mnie ta powieść jest przede wszystkim o ciężarze tajemnic i konsekwencjach podjętych decyzji. Jest o wielkiej przyjaźni i przeszłości, która cieniem kładzie się na przyszłości.

Zdecydowanie polecam osobom lubiącym wyprawy do przeszłości i odkrywanie prawdy, jaka by ona nie była.

Każdy ma jakieś tajemnice… Jaki jest ciężar twoich?

Jakikolwiek motyw tajemnic z przeszłości lub sekretów rodzinnych jest dla mnie niebywale pociągający. A jeśli do tego dochodzi czarująca okładka w niebanalnych przyciągających wzrok kolorach, tym bardziej mam ochotę sięgnąć po dany tytuł. Tak właśnie stało się w przypadku „Pomiędzy nami tajemnice” Katarzyny Grzebyk. Już...

"Wszystko tu było pogmatwane"

Nie mogłam sobie odmówić przeczytania „Upiora w moherze” z dwóch powodów. Po pierwsze jest o pisarzach i pisaniu. Po drugie Iwona Banach pisze lekkie, powiedziałabym często mocno absurdalne i przerysowane komedie kryminalne, a ja właśnie takiej lektury potrzebowałam.

(...)

*

Kim jest upiór w moherze siejący zamęt w Tęczowie?

Czy sfingowane zabójstwo to naprawdę tak dobry sposób na promocję swojej twórczości jak się początkowo wydawało? A co, jeśli dojdzie do prawdziwego morderstwa?

W jaki sposób bohater literacki może wpłynąć na zapobieżenie zabójstwu autora, który opisuje jego przygody?

*

Powieści smaczku dodają obserwacje dotyczące książkowej i pisarskiej rzeczywistości przepuszczone przez oryginalny filtr autorki, uwypuklone, przerysowane i piekielnie trafne, choć przedstawione z przymrużeniem oka.

Jednakże, niezależnie od wszystkiego, tym co mnie najbardziej pociąga w komediach kryminalnych i kryminałach to zagadka. A ta w „Upiorze” była więcej niż zadowalająca. Starannie wpleciona we wszelkie dziwne wydarzenia (...) sprawiła, że gdzieś tak w środku książki miałam w głowie straszny kocioł i zastanawiałam jak do diaska autorka to wszystko rozwiąże. Uwielbiam, gdy coś początkowo bez ładu i składu zaczyna się układać w logiczną całość.

*

Szukasz nietuzinkowej komedii kryminalnej?

Lubisz motywy pisarskie w książkach?

Nie straszny ci zamęt i często absurdalne zachowania bohaterów?

Nie przeszkadzają ci wulgaryzmy? Trochę ich tu jest, może nie jakoś przesadnie dużo, ale jednak.

Jeśli tak sięgnij po „Upiora w moherze” Iwony Banach i spraw co ma ci do zaoferowania.

Ja bawiłam się całkiem dobrze. Dałam się wciągnąć fabule, a w drugiej połowie książki, gdy zaczynała mi się klarować pewna wizja, wręcz ciężko przyszło mi się oderwać, ale spać też trzeba, a nigdy nie byłam zwolenniczką zarywania nocy dla absolutnie żadnej książki (nieważne czy podręcznika czy beletrystyki).

Tylko u licha, dlaczego nie ma podziału na rozdziały??? Tak właściwie to była moja jedyna bolączka podczas lektury.

Ale wiecie co? Jeśli ukaże się kolejny tom tej serii (a zakończenie sugeruje, że może tak być) to ja go biorę! Zdecydowanie!

"Wszystko tu było pogmatwane"

Nie mogłam sobie odmówić przeczytania „Upiora w moherze” z dwóch powodów. Po pierwsze jest o pisarzach i pisaniu. Po drugie Iwona Banach pisze lekkie, powiedziałabym często mocno absurdalne i przerysowane komedie kryminalne, a ja właśnie takiej lektury potrzebowałam.

(...)

*

Kim jest upiór w moherze siejący zamęt w Tęczowie?

Czy...

Za mną już kilka powieści tego autora, tym razem przyszedł czas na "Podziemny labirynt". Czytałam go na czytniku, zaczynałam w szpitalnych warunkach, kończyłam już w domu. Fajnie oderwał moje myśli i zapewnił mi w miarę przyjemnie kilka godzin.

Odkrycie pod ziemią porzuconej przed tysiącami lat osady na Antarktydzie oraz odnalezienie niezwykłej diamentowej figurki to dopiero początek przygody i niebezpieczeństw czyhających na bohaterów.

Początkowo „Podziemny labirynt” pozwolił mi oczekiwać czegoś zupełnie innego niż finalnie dostałam. Tym razem nie do końca pasował mi pomysł autora. Jeszcze stwory podobne do dinozaurów (a przynajmniej tak je sobie wykreowała moja wyobraźnia) były spoko, ale poznanie innych mieszkańców podziemnego labiryntu już wywołało u mnie wywracanie oczami. Ciekawiło mnie jednak jak się zakończy ta przygoda dla postaci, którym kibicowałam.

Czekają tu na was ucieczki, walka o przetrwanie, polityczne rozgrywki, ewoluujące w kompletnej izolacji zwierzęta, tajemnicze plemię, a nawet odrobina metafizyki.

Bawiłam się całkiem nieźle, choć ta historia z pewnością nie stanie się jedną z moich ulubionych.

Za mną już kilka powieści tego autora, tym razem przyszedł czas na "Podziemny labirynt". Czytałam go na czytniku, zaczynałam w szpitalnych warunkach, kończyłam już w domu. Fajnie oderwał moje myśli i zapewnił mi w miarę przyjemnie kilka godzin.

Odkrycie pod ziemią porzuconej przed tysiącami lat osady na Antarktydzie oraz odnalezienie niezwykłej diamentowej figurki to...