Książka zawiera ponad 100 relacji poświęconych osobie ojca Tomasza Rostworowskiego jezuity uznawanego za kandydata na ołtarze.
Wspomnienia rodzinne sięgają czasów jego dzieciństwa i młodości przywołując obraz dziecka, młodzieńca poszukującego swej drogi życia a następnie młodego zakonnika zaangażowanego całym sercem w pracę duszpasterską i w harcerstwo. Podczas II wojny ojciec Tomasz brał udział w działalności konspiracyjnej. W Powstaniu Warszawskim pełnił funkcję powstańczego kapelana KG Armii Krajowej, Plutonu Osłonowego nr 1112. Dywizjonu „Jeleń", Batalionu Harcerskiego „Gustaw", a także Batalionu Harcerskiego „Wigry". Sprawował Mszę Św. dla oddziałów powstańczych i ludności cywilnej na warszawskiej Starówce. Udzielał sakramentów świętych w powstańczych szpitalach przy ulicy Długiej w Warszawie, oraz kilku oddziałów powstańczych wykazując wyjątkowe męstwo oraz świadcząc miłość wszystkim potrzebującym zwłaszcza przebywającym w szpitalach. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych Ojciec Rostworowski za swoje duszpasterskie zaangażowanie został nagrodzony został przez dowództwo Armii Krajowej awansem na majora, a później na podpułkownika.
W czasach stalinowskich komuniści niesprawiedliwie oskarżyli duchownego i skazali na 12 lat więzienia. Wyrok odsiadywał przez siedem lat we Wronkach i w Warszawie na Mokotowie. Został zwolniony w czasie odwilży w 1956 roku.