Ta książka trafiła do mnie ponad rok temu, w dziwnych dziś dla mnie okolicznościach, o których nie będę pisać, bo to zbyt osobiste.
Najważniejsze, że ją przeczytałam, chociaż długo się do tego zbierałam.
W maju wróciłam do „Mesjasza” i chyba odkryłam tę prozę na nowo.

To nie jest tylko powieść sensacyjna i kryminalna, jak może się początkowo wydawać.
Ważną rolę odgrywają tu wątki historyczne. Dla mnie tak naprawdę są pierwszoplanowe. Podobnie jak historiozoficzne spojrzenie na drugą wojnę światową, jej przyczyny i skutki.
A teraz czas na co nieco o treści…

Akcja nie płynie tu linearnie – raz jesteśmy w latach 30. minionego wieku, innym razem są to lata 40. Jest też wiek XXI – Polska, Ukraina, Niemcy, Skandynawia, Izrael…
Główny bohater, naukowiec David Sauer, zostaje współcześnie wplątany w intrygę, której korzenie sięgają odległych lat.
Jego zadaniem jest odnalezienie rękopisu „Mesjasza”, legendarnej i zaginionej powieści Brunona Schulza, autora „Sklepów cynamonowych” i „Sanatorium pod Klepsydrą”.

Przy okazji tej niebezpiecznej eskapady odwiedzamy nie tylko odległe miejsca.
Zaglądamy też do lubuskich miast i wsi – Witnicy, Międzyrzecza, Lubna.
Poznajemy również wyrywki historii sprzed dekad i czarne strony historii naznaczonej nazistowskimi zbrodniami.
Autor oferuje nam jednak coś więcej niż tylko historyczne sensacje. Pisze wspaniale o tyglu kultur i problemie tożsamości narodowej – i na wschodnich i zachodnich polskich Kresach.

Nie chcę zdradzać zbyt wiele, by nie popełnić śmiertelnego grzechu spojlerowania (za który osobiście bym wrzucała do piekielnego kotła😊 – wciąż wierzę, że w Piekle istnieje taki Krąg, o którym Dante nie wspomniał😊).

Zapewniam z czystym sumieniem, że lektura „Mesjasza” dostarcza wielu niezapomnianych wrażeń.
To także gratka dla regionalistów, którzy mogą doszukiwać się tu pierwowzorów różnych postaci (np. profesor Negrowski z Witnicy).
Czytajcie! I oglądajcie ilustracje autorstwa Grzegorza Leona Piotrowskiego.

I na koniec – dla mnie „Mesjasz” to po trosze taki polski „Kod Leonarda da Vici” – mam nadzieję, że pan Dudziak się nie obrazi, a fani Dana Browna mnie nie zlinczują😊

Ta książka trafiła do mnie ponad rok temu, w dziwnych dziś dla mnie okolicznościach, o których nie będę pisać, bo to zbyt osobiste.
Najważniejsze, że ją przeczytałam, chociaż długo się do tego zbierałam.
W maju wróciłam do „Mesjasza” i chyba odkryłam tę prozę na nowo.

To nie jest tylko powieść sensacyjna i kryminalna, jak może się początkowo wydawać.
Ważną rolę odgrywają...