"Czułem świeży powiew na policzkach, w głowie kiełkowała mi jakaś myśl, której nie umiałem sformułować. Jakże dzisiaj ten odgłos trzepania dywanu i ta melodia, raźna, a jednak trochę zasmucająca, dźwięcząca w dali, jakże to wszystko jest we mnie żywe, i jakie to było osobliwe - tak, w ten właśnie sposób to odczuwałem, lecz nie umiałem tego wyrazić - jak osobliwe było, że stałem w tym ogrodzie ziemię mając pod nogami i lekki powiew na twarzy, a w sercu coś tajemniczego, radość życia wówczas, gdy jeszcze nie wiedziałem, co to znaczy żyć."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Można by przytoczyć jeszcze wiele uderzających cytatów. Pojedyncze, wyrwane z tekstu zdania nie oddadzą jednak pełnego charakteru tej książki. Być może pokażą wrażliwość autora i poetycki język, ale nie uwypuklą zawartej w jej treści mocy.

„Wyruszyć przed świtem" to książka cudowna i urocza. Nie bez powodu opisuję ją właśnie tymi słowami. To jakby wyciągnąć nogi na piasku nadmorskiej plaży albo przykryć się kocem i zanurzyć w fotelu podczas jesiennej ulewy. Odprężenie. Spokój. W pewnym momencie czytelnik orientuje się, że odczytywane słowa nie płyną z kartki, ale z głębi serca, że poruszane w książce problemy, odnoszące się do cienkiej granicy pomiędzy dobrem a złem, nie są zindywidualizowanymi rozważaniami, ale odbiciem dziecięcych wątpliwości każdego człowieka. Płynie z nich coś niezwykłego. Tajemnicza moc zawarta w książce pozwala czytelnikowi odkryć coś, czego nawet nie wiedział, że tak uparcie poszukiwał – zatracone poczucie beztroski.

Niekiedy po lekturze zastawiam się, czy wrażenie, jakie ona na mnie wywarła, wynika z jej treści, czy też nierozładowanego napięcia emocjonalnego, które było we mnie, a do którego uwolnienia doszło przy okazji czytania. Przy „Wyruszyć przed świtem” nie było jednak wątpliwości. Pochłonęła mnie od pierwszy stron.

"Czułem świeży powiew na policzkach, w głowie kiełkowała mi jakaś myśl, której nie umiałem sformułować. Jakże dzisiaj ten odgłos trzepania dywanu i ta melodia, raźna, a jednak trochę zasmucająca, dźwięcząca w dali, jakże to wszystko jest we mnie żywe, i jakie to było osobliwe - tak, w ten właśnie sposób to odczuwałem, lecz nie umiałem tego wyrazić - jak osobliwe było, że...