Hm, nie wiem skąd zachwyty nad tą książką, szczerze mówiąc. Moim zdaniem jest dość przeciętna. Nieźle napisana, ale pomysł... czy ja wiem. Może po kolei, co mnie w tej książce raziło:
- bohaterowie są odlani ze schematów i nie ulegają rozwojowi w trakcie akcji. Ok, książka jest krótka i jest ewidentnie wstępem do bardziej rozbudowanej serii, więc może w dalszych częściach się to zmieni. Ale jednak nawet w tak krótkiej powieści przydałby się chociaż nieznaczny wgląd w charakter i psychikę bohaterów, jakieś spójne motywacje, czy jakikolwiek rozwój ich osobowości (kryzys wiary, zakochanie, cokolwiek). Bardzo brakowało tym postaciom głębi.
- autor miał fajny pomysł na religię. A jednak przedobrzył. Przez pierwsze pięćdziesiąt stron, zanim akcja się rozkręci, prezentowana jest religia Śmierci... i przytoczone wszystkie możliwie jak najbardziej oklepane i kiczowate nazwy odwołujące się do śmierci. Tancerz Śmierci Danse Macabre naprawdę trochę przesadził z wyborem przydomka - toż to masło maślane. Poza tym religia Morii ma niebezpiecznie wiele paraleli z katolicyzmem. Jeżeli był to zabieg zamierzony (na potrzeby groteski), to zwracam honor, ale wtedy należałoby tę groteskę uwypuklić, bo w takiej formie, w jakiej jest to przedstawione wygląda bardziej na brak kreatywności i zapychanie luk w inwencji motywami dobrze znanymi z rzeczywistości, co w fantastyce bywa niebezpieczne.

Ogólnie miło się czytało i może kiedyś sięgnę z ciekawości po kolejną część, ale szału zdecydowanie nie robi.

Hm, nie wiem skąd zachwyty nad tą książką, szczerze mówiąc. Moim zdaniem jest dość przeciętna. Nieźle napisana, ale pomysł... czy ja wiem. Może po kolei, co mnie w tej książce raziło:
- bohaterowie są odlani ze schematów i nie ulegają rozwojowi w trakcie akcji. Ok, książka jest krótka i jest ewidentnie wstępem do bardziej rozbudowanej serii, więc może w dalszych częściach...