Jeśli ktoś chciałby odkrywać Gruzję przy wykorzystaniu dostępnej literatury to tę pozycję może zdecydowanie ominąć. To nie jest książka o Gruzji. To książka o polskim cebulaku, który postanowił ten piękny kraj odwiedzić i tym doświadczeniem się pochwalić.

Jeśli ktoś chciałby odkrywać Gruzję przy wykorzystaniu dostępnej literatury to tę pozycję może zdecydowanie ominąć. To nie jest książka o Gruzji. To książka o polskim cebulaku, który postanowił ten piękny kraj odwiedzić i tym doświadczeniem się pochwalić.

Naprawdę szkoda czasu na tę pozycję. Przemyślenia autora na temat Gruzji są powierzchowne i w gruncie rzeczy nudnawe. Liczba "swawolnych" i "żartobliwych" wtrętów odautorskich jest po prostu nieznośna i niepotrzebna. A już liczba okołoseksualnych uwag jest niesmaczna, a wręcz niepokojąca. Autor na pierwszych stronach pomstuje na pijanych Polaków w samolocie, a następnie jakąś 1/4 książki poświęca na opis własnych alkoholowych ekscesów lub innych alkohistorii, które naprawdę niewiele wnoszą. Opisu wymiotowania za drzewem dorosła osoba mogła sobie odpuścić. Takie rzeczy przystoją ewentualnie 15-latkom i to mniej rozgarniętym. Autor chciał dobrze, ale poziom tej książki jest przygnębiająco niski. Jest bardzo wiele świetnych pozycji na temat Gruzji. O powyższej lepiej zapomnieć na zawsze.

Naprawdę szkoda czasu na tę pozycję. Przemyślenia autora na temat Gruzji są powierzchowne i w gruncie rzeczy nudnawe. Liczba "swawolnych" i "żartobliwych" wtrętów odautorskich jest po prostu nieznośna i niepotrzebna. A już liczba okołoseksualnych uwag jest niesmaczna, a wręcz niepokojąca. Autor na pierwszych stronach pomstuje na pijanych Polaków w samolocie, a następnie...

Trochę mnie zniechęcił na początku ten gargantuiczno - pantagruiczny język autora, ale szybko przeszłam nad tym do porządku dziennego i uznałam, że momentami jest to nawet śmieszne. Coś jest w tej Gruzji takiego, że autorzy (wspomniani także w książce Państwo Meller) przedstawiają ten kraj w szczególny sposób. Z drugiej strony dzięki pisaniu w takim stylu można wiele rzeczy bezkarnie przemycić i nawet nimi zainteresować, jak podczas swobodnej rozmowy przy kieliszeczku przy biesiadnym stole. Nie byłam jeszcze w tym kraju, ale mam wrażenie, że z książki wiele się o nim dowiedziałam. Wierzę , że doświadczenia podróżnicze będę zdobywać w synchronizacji z tą książką. Pozdrawiam autora z Wrocławia.

Trochę mnie zniechęcił na początku ten gargantuiczno - pantagruiczny język autora, ale szybko przeszłam nad tym do porządku dziennego i uznałam, że momentami jest to nawet śmieszne. Coś jest w tej Gruzji takiego, że autorzy (wspomniani także w książce Państwo Meller) przedstawiają ten kraj w szczególny sposób. Z drugiej strony dzięki pisaniu w takim stylu można wiele rzeczy...

Przemyślenia autora o Gruzji są dość ciekawe i pomagają wczuć się w klimat tego kraju, jego ludzi, kultury.
W książce na pewno znajdziemy dużo relacji z rozmów, spotkań, biesiadowania czy dygresji luźno związanych z tematem. Mniej przeczytamy o widokach, zabytkach, historii.
Styl pisania jest dość luźny, a dość często prosty i wulgarny. To nie zbyt do mnie trafiło.

Przemyślenia autora o Gruzji są dość ciekawe i pomagają wczuć się w klimat tego kraju, jego ludzi, kultury.
W książce na pewno znajdziemy dużo relacji z rozmów, spotkań, biesiadowania czy dygresji luźno związanych z tematem. Mniej przeczytamy o widokach, zabytkach, historii.
Styl pisania jest dość luźny, a dość często prosty i wulgarny. To nie zbyt do mnie trafiło.

Być może najbardziej denerwującą cechą tej książki są wtręty autora, zbyt osobiste i czasem odstręczające. Oczywiście, książka jest subiektywna i w takiej odsłonie jak najbardziej zachęca do sięgnięcia po nią, w zamian za typowy przewodnik po Gruzji. Ale pewne rzeczy autor powinien jednak pozostawić dla siebie. Mimo to, polecam przed wyjazdem do tego kraju zapoznać się i z tą pozycją, nieco inną niż większość.

Być może najbardziej denerwującą cechą tej książki są wtręty autora, zbyt osobiste i czasem odstręczające. Oczywiście, książka jest subiektywna i w takiej odsłonie jak najbardziej zachęca do sięgnięcia po nią, w zamian za typowy przewodnik po Gruzji. Ale pewne rzeczy autor powinien jednak pozostawić dla siebie. Mimo to, polecam przed wyjazdem do tego kraju zapoznać się i z...

Bardzo lubię klimaty gruzińskie. Kiedy tylko wpadnie mi w ręce książka o Gruzji zaraz ją czytam, dlatego znam trochę historię tego kraju, opisywaną mentalność ludzi, krajobrazy.
Książka Pana Artura nie należy do typowych przewodników z mnóstwem podstawowych informacji. Te należy sobie przyswoić z innych źródeł przed przystąpieniem do czytania.
Największą zaletą książki jest to, że opisuje Gruzję tak jak widzi ją turysta korzystający z tanich linii lotniczych lądując pierwszy raz w tym kaukaskim kraju. Pan Artur opisuje miejsca częściowo mało znane, ale w niedalekiej odległości od Kutaisi, czyli tam, gdzie większość polskich turystów zaczyna swoją przygodę z Gruzją.
Teraz forma- Andrzej Zygmuntowicz nie sili się na kwiecisty styl. Raczej mówi to, co i jak mu ślina na język przyniesie. Nie unika wulgaryzmów. Prezentuje też dość specyficzne poczucie humoru, które z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu, ale nie jest też powodem dla którego należy całą książkę od razu zakwalifikować jako mało ambitną i nie wartościową. Wręcz przeciwnie- polecam przeczytać każdemu zainteresowanemu Gruzją, ponieważ ,,Gruzja dla niezdecydowanych" zawiera sporo smaczków i praktycznych informacji, o które ciężko w innych pozycjach.

Bardzo lubię klimaty gruzińskie. Kiedy tylko wpadnie mi w ręce książka o Gruzji zaraz ją czytam, dlatego znam trochę historię tego kraju, opisywaną mentalność ludzi, krajobrazy.
Książka Pana Artura nie należy do typowych przewodników z mnóstwem podstawowych informacji. Te należy sobie przyswoić z innych źródeł przed przystąpieniem do czytania.
Największą zaletą książki...

Książki podróżnicze są mi bardzo bliskie. Zdecydowanie warto przeczytać.

Książki podróżnicze są mi bardzo bliskie. Zdecydowanie warto przeczytać.

Znam poprzednią książkę tego autora i ta jest krańcowo inna. W dużym stopniu to jazda po bandzie i na grubo, z ostrym językiem, (coś jak "Przyjdzie Mordor i was zje" Pana Z. Szczerka) bez zważania na konwenanse. I pośród tych opowieści perełki narracyjne napisane językiem pobudzającym wyobraźnię, To jak autor opisuje święto Lomisoba jest jak językowy rollercoaster, by parę rozdziałów pięknie napisać o Niko Pirosmanim. Raz lejąca się krew z zabijanych masowo zwierząt, raz czysta poezja. Dla mnie bomba!

Znam poprzednią książkę tego autora i ta jest krańcowo inna. W dużym stopniu to jazda po bandzie i na grubo, z ostrym językiem, (coś jak "Przyjdzie Mordor i was zje" Pana Z. Szczerka) bez zważania na konwenanse. I pośród tych opowieści perełki narracyjne napisane językiem pobudzającym wyobraźnię, To jak autor opisuje święto Lomisoba jest jak językowy rollercoaster, by parę...

Nie wiem, co spożywał Autor, ale z jego porównań, dygresji i pomysłów na życie śmiałem się do rozpuku. Jeśli ma tak na trzeźwo, to ciekawe jak pisze po "herbacie". W każdym razie wartka opowieść. Przeczytałem kilka książek przed wycieczką do Gruzji i AZ w tek książce dokładnie oddaje to, co tam zastałem. Super!!!

Nie wiem, co spożywał Autor, ale z jego porównań, dygresji i pomysłów na życie śmiałem się do rozpuku. Jeśli ma tak na trzeźwo, to ciekawe jak pisze po "herbacie". W każdym razie wartka opowieść. Przeczytałem kilka książek przed wycieczką do Gruzji i AZ w tek książce dokładnie oddaje to, co tam zastałem. Super!!!

Jeden z najgorszych reportaży, z jakimi się spotkałam. Nie przemawia do mnie poczucie humoru autora -np. skojarzenie stolicy Gruzji, Kutaisi, z 'kutas wisi', i podkreślanie tego jakie to zabawne, czy, słowa "trójkąt" z aktem seksualnym (np., "Można, jechać autostopem, ale wiadomo - (...) solista, duet, czy trójkąt (znów świńskie skojarzenia) jakoś sobie poradzi (...)"). Hmm... nie ma co tracić czasu :)

Jeden z najgorszych reportaży, z jakimi się spotkałam. Nie przemawia do mnie poczucie humoru autora -np. skojarzenie stolicy Gruzji, Kutaisi, z 'kutas wisi', i podkreślanie tego jakie to zabawne, czy, słowa "trójkąt" z aktem seksualnym (np., "Można, jechać autostopem, ale wiadomo - (...) solista, duet, czy trójkąt (znów świńskie skojarzenia) jakoś sobie poradzi...