Synestezja nazywana bywa pomieszaniem zmysłów. I nie ma to nic wspólnego z szaleństwem. To zdolność do widzenia dźwięków i czucia kolorów. Nie bez powodu zaczynam tak dzielić się z Wami moją opinią na temat tej książki. Książki, która, jak to zwykle bywa u Anny Fryczkowskiej, wbiła mnie w fotel. Cały dzień zastanawiałam się, co napisać. I postanowiłam opowiedzieć o niej trochę inaczej.

Szarość. To zdecydowanie kolor dominujący w tej książce. Szara jest Warszawa, w której mieszka Aniela, dziewczyna, która nie chce pamiętać o przeszłości. Żyje trochę z dnia na dzień, odcinając się od życia, które porzuciła 10 lat temu. Szara jest jedna z figur na Pałacu Kultury, która przypomina Anieli matkę. I jest to jedyna wizualizacja rodzicielki, którą dziewczyna jest w stanie znieść. Czarno robi się, kiedy musi wrócić do rodzinnej wsi na pogrzeb brata. Odżywają stare wspomnienia. Otwierają się stare rany, choć wydawać by się mogło, że dziewczyna jest twarda jak skała. Czarny pogrzeb, czarne myśli. Niespodziewane wydarzenie powoduje, że Aniela musi na kilka dni pozostać na starych śmieciach. Śmieci. Smog wytworzony przez palone cokolwiek w piecach jest szary, osnuwa wioskę jak tajemnicza i zżerająca po trochu dobro mgła. Śmieci w lesie. Wydawać by się mogło, że wioska, las, rzeka, że pięknie, malowniczo. Ale ta szarość zdaje się pożerać kolory.

Jedyne jasne postaci to Sobótki. Cztery kobiety, od zawsze wspierające się nawzajem, odprawiające swoisty, sobótkowy rytuał. Wtedy robi się zielono, kwieciście, choć nic nie wiemy o wiankach, ale obraz czterech kobiet, zażywających kąpieli nago w rzece sam nasuwa obraz biało-niebieskiej poświaty, a one na głowach wianki mają. Fantazja mnie ponosi… bo te nieliczne obrazy, które są kolorowe, wiążą się z przeszłością. Bardzo odległą. Anna Fryczkowska namalowała słowa. Napisała kolory. To jest niewiarygodna umiejętność.

52553627_577783236053334_1055613355454103552_nCzerwono też jest. Kiedy widzimy prawdziwe oblicze wioski. Mężczyzn, dla których przemoc jest normą w małżeństwie. Dla których żona i dzieci to jedynie przykry obowiązek. A żona i dzieci robią wszystko, by mężczyzny nie zdenerwować, bo przecież to się może źle skończyć. I znowu robi się szaro.

Świątkowice zdają się rządzić swoimi prawami. Aniela nie pasuje tam i nigdy nie pasowała. Jest jak wykrzyknik, zwracająca uwagę, dociekająca, szukająca. Nie potrafi i nie chce pogodzić się z przeszłością. Jest jeszcze kilka ciekawych postaci w tle, dopełniających obrazu tej niewielkiej, ale mocno specyficznej społeczności. A Anna Fryczkowska nie wyolbrzymia, jedynie koloruje. Na szaro. Na smogowo. Smog dusi jak tajemnica, zatruwa myśli, ale i daje kopa, by wyrwać się z jego koszmarnego wpływu i znaleźć odpowiedzi.

Ta książka, jak każda tej Autorki, jest niesamowita. Anna Fryczkowska ma niezwykłą umiejętność wciągania jak mackami w treść. Fantastycznie konstruuje nie tylko fabułę, ale i samych bohaterów dramatu. Dramatu nie do końca, bo, nie ukrywam, rozbawiła mnie klątwa seryjnego zabójcy kur. Ale to był jeden z bardzo niewielu momentów, kiedy się uśmiechnęłam. I za każdym razem, kiedy podnosiłam głowę znad czytnika, dziwiłam się, że świat jednak jest kolorowy.

To jest kawał znakomitej roboty. Jedyne, co jeszcze mogę zrobić, to polecić, ale uprzedzam, że należy zarezerwować sobie czas, żeby to ciągiem przeczytać. Żeby się nie robiło czarno przed oczami, kiedy trzeba będzie przerwać. Pani Aniu – dziękuję raz jeszcze. Za kolejną świetną książkę.

A zakończenie to już w ogóle genialne jest.

Synestezja nazywana bywa pomieszaniem zmysłów. I nie ma to nic wspólnego z szaleństwem. To zdolność do widzenia dźwięków i czucia kolorów. Nie bez powodu zaczynam tak dzielić się z Wami moją opinią na temat tej książki. Książki, która, jak to zwykle bywa u Anny Fryczkowskiej, wbiła mnie w fotel. Cały dzień zastanawiałam się, co napisać. I postanowiłam opowiedzieć o niej...