Z początku praca jest bardzo chaotyczna, następnie nieco się klaruje jednak autor dalej zbyt szybko przeskakuje między wątkami.
Książka, która pod kusząco brzmiącym tytułem skrywa raczej treści mające na celu wprowadzenie atmosfery skandalu - zaczyna od kontrowersji i kończy na kontrowersji; poczynając od, w mniemaniu autora, fałszywych interpretacji dziejów (np Kartezjusza jako pierwszego filozofa nowożytnego) po dosadne już ubliżanie klasycznym filozofom (porównywanie Hegla do barbarzyńcy czy też przytaczanie cytatu Croce o nieudolności filozofii Herberta Spencera). Sama praca zaczyna się od ostrych tez w zakresie meta-filozofii sugerując, że jej rola sprowadza się do roli pokrewnej poezji, czyli do inspirowania i nic ponadto a wszelka filozofia nigdy się niczemu nie przysłużyła prócz rozpościeraniu iluzji.
Praca tyle tylko zasługuje na uwagę, bo przybliża ciekawy punkt widzenia z początku XX wieku (m.in. wychwalanie Bergsona jako filozofa, który rozpoczął nową rewolucję filozoficzną porównywalną do Kanta!) oraz stanowi szybką powtórkę z pewnych koncepcji filozoficznych.
Ogólnie średniawka mocna

Z początku praca jest bardzo chaotyczna, następnie nieco się klaruje jednak autor dalej zbyt szybko przeskakuje między wątkami.
Książka, która pod kusząco brzmiącym tytułem skrywa raczej treści mające na celu wprowadzenie atmosfery skandalu - zaczyna od kontrowersji i kończy na kontrowersji; poczynając od, w mniemaniu autora, fałszywych interpretacji dziejów (np Kartezjusza...

Tłumaczenie stare - tematyka w znaczącym stopniu nieaktualna, a szereg uwag cierpi z powodu niedostatecznego rozwinięcia. Przypuszczam, że jakąś wartość można z tej książki wynieść wyłącznie wtedy, gdy interesuje nas sama postać Sorela oraz kontekst historyczny.

Tłumaczenie stare - tematyka w znaczącym stopniu nieaktualna, a szereg uwag cierpi z powodu niedostatecznego rozwinięcia. Przypuszczam, że jakąś wartość można z tej książki wynieść wyłącznie wtedy, gdy interesuje nas sama postać Sorela oraz kontekst historyczny.

Książka przypomina trochę spacer. Niby ciekawie i człowiek chciałby się zatrzymać na dłużej, ale w okolicy żadnej ławki więc idzie dalej. Nie jest to wcale złe, ale ciężko powiedzieć, że wybitne. Raczej jako zachęta do pogłębienia wiedzy gdzie indziej aniżeli źródło tejże.

Książka przypomina trochę spacer. Niby ciekawie i człowiek chciałby się zatrzymać na dłużej, ale w okolicy żadnej ławki więc idzie dalej. Nie jest to wcale złe, ale ciężko powiedzieć, że wybitne. Raczej jako zachęta do pogłębienia wiedzy gdzie indziej aniżeli źródło tejże.

Niewiele osób zrobi duży użytek z tej książki.
Jest zbyt niedzisiejsza i zbyt mocno zanurzona w kontekście długiego XIX wieku żeby funkcjonować jako wprowadzenie do dzisiejszej filozofii, ale zawodowcy też nie wyciągną z niej zbyt wiele, bo mimo ciekawych fragmentów to tekst wyjątkowo krótki, jak na poruszane tematy. Autor nie wchodzi w szczegóły ani w swoich komentarzach, ani we własnych rozważaniach - przechodzi raczej lekkim krokiem przez wybrane samodzielnie, ważniejsze momenty historii filozofii, żeby dotrzeć i zatrzymać się na wybranych wątkach istotnych dla jego filozoficznej szkoły około 1910 roku.
Dla historii idei może to być całkiem ciekawe.

Niewiele osób zrobi duży użytek z tej książki.
Jest zbyt niedzisiejsza i zbyt mocno zanurzona w kontekście długiego XIX wieku żeby funkcjonować jako wprowadzenie do dzisiejszej filozofii, ale zawodowcy też nie wyciągną z niej zbyt wiele, bo mimo ciekawych fragmentów to tekst wyjątkowo krótki, jak na poruszane tematy. Autor nie wchodzi w szczegóły ani w swoich komentarzach,...