Historia może byłaby i ciekawa - odłączenie ludzi od cyfryzacji, która stała się podstawą ich istnienia oraz natychmiastowe skutki takiego wydarzenia to wizja intrygująca, bo tak bliska.
Co z tego, skoro warstwa graficzna robi wszystko, żeby czytelnika zniechęcić?
Obrazy są brudne i mało czytelne. Dobrym przykładem jest kadr, w którym widzimy rozmyty budynek z kilkoma ciemniejszymi plamami i dopiero z dialogu dowiadujemy się, że jedna z tych plam to bomba-niewypał, która uderzyła w dach.
Postaci wyglądają dokładnie tak samo i dopiero odniesione obrażenia pozwalają zacząć je odróżniać (do końca tomu miałem wątpliwości, czy łysy mężczyzna w ciemnym stroju jest akurat przyjacielem rodziny czy prezydentem USA...). Może stąd autor zdecydował się na narysowanie niebieskiej plamy na twarzy głównego bohatera - żebyśmy go jednak z nikim nie pomylili.
Bardzo dużo ciemnych plam, rozmazania, zielona burka wyglądająca jak żelek, balon bez powietrza, albo jeszcze mniej przystojne rzeczy, wiele literek i mało emocji.
Jak na przeraźliwy kryzys, który zmienia świat, bohaterowie wyglądają trochę dziwnie z ciągle nieporuszonymi twarzami, jakby w wielkim zmęczeniu, ale nie wynikającym z ponurej rzeczywistości, a bardziej oddającym znużenie czytelnika.
Tom II ominę niespiesznym krokiem, tym samym krzesząc więcej energii niż odnalazłem w całym tomie pierwszym.

Historia może byłaby i ciekawa - odłączenie ludzi od cyfryzacji, która stała się podstawą ich istnienia oraz natychmiastowe skutki takiego wydarzenia to wizja intrygująca, bo tak bliska.
Co z tego, skoro warstwa graficzna robi wszystko, żeby czytelnika zniechęcić?
Obrazy są brudne i mało czytelne. Dobrym przykładem jest kadr, w którym widzimy rozmyty budynek z kilkoma...