Ta książka czekała na mnie ponad półtorej roku, o ile dobrze liczę. Pożyczyłam ją od mojego znajomego, który jest wyjątkowo cierpliwym człowiekiem i jak stała na półce, tak stała. Próbowałam ją zacząć, ale za każdym razem zatrzymywałam się na tym samym denerwującym momencie, w którym coś poszło nie tak, jak bym chciała. Doczekała się przeczytania dopiero, gdy byłam w wielkiej potrzebie powstrzymania nudy w pracy i w końcu się za nią zabrałam.
Rand al’Thor wraz z Perrinem i Matem przebywają na zamku w Fal Dara. Ich relacje nie układają się najlepiej, raczej wręcz przeciwnie, gdyż Rand chce wyjechać i to bez ich towarzystwa. Pewnego dnia jednak na zamek napadają trolloki i Sprzymierzeńcy Ciemności, wypuszczając groźnego sługę Czarnego, kradnąc z zamku ważny dla Mata sztylet, od którego zależy jego życie, a także zabierając ze sobą legendarny Róg Valere. Wierzy się, że ma on moc, by przywołać armię wielkich wojowników z przeszłości, w tym Artura Jastrzębie Skrzydło, którzy będą walczyć po stronie tego, który zadmie w Róg. Perrin, Mat i Rand wraz z kilkudziesięcioma innymi żołnierzami rusza w pościg, by odzyskać to, co zostało ukradzione.

Irytował mnie na początku Rand – jego nieco egoistyczna i użalająca się nad sobą natura. Szczególnie widać to było na początku, później było już trochę lepiej, choć myśli typu „ale jestem biedny, nic nie mogę poradzić” dalej istniały w jego świadomości. Biorę jednak poprawkę na to, że nikt nie jest idealny i muszę przyznać, że mimo wszystko udało mi się go polubić.

Robert Jordan, niczym Koło Czasu tka Wzór Wieku, dodając do niego coraz to nowe wątki. Tworzy realistycznych i trójwymiarowych bohaterów, szczególnie trzech głównych. Mat, Rand i Perrin nie są papierowi – każdy z nich ma swoje problemy i emocje, nie są też wyidealizowani, co jest dla mnie dużym plusem (po co komu idealni bohaterowie?), każdy z nich ma też jakieś wady, które Jordan pokazuje. Reszta występujących pomniejszych postaci nie jest jeszcze do końca nakreślona, ale wierzę, że stanie się to w kolejnych częściach, które, mam nadzieję, przeczytam w krótszym czasie.

Więcej recenzji na moim blogu: https://fantastyczne.blogspot.com/

Ta książka czekała na mnie ponad półtorej roku, o ile dobrze liczę. Pożyczyłam ją od mojego znajomego, który jest wyjątkowo cierpliwym człowiekiem i jak stała na półce, tak stała. Próbowałam ją zacząć, ale za każdym razem zatrzymywałam się na tym samym denerwującym momencie, w którym coś poszło nie tak, jak bym chciała. Doczekała się przeczytania dopiero, gdy byłam w...