Po książkę sięgnąłem po namowach żony. Nigdy nie byłem zapalonym czytelnikiem blogów, niemniej jednak historia Kasi Pawluś na swój sposób mnie urzekła. Książka krótka, ale treściwa, o poszukiwaniu sensu, walce nie tylko z robakiem, ale i własnymi słabościami. Przekonało mnie ciepło i empatia płynąca z kart powieści? pamiętnika? notatnika? No właśnie, czym ta książka jest? Na to pytanie odpowiedz sobie sam, czytelniku.

Cieszę się, że po latach walki i niepewności udało się wreszcie lekarzom postawić skuteczną diagnozę. Autorce życzę wszystkiego dobrego i utrzymania tej wspaniałej pogody ducha.

Uwaga mega-spoiler : Ta książka wcale nie jest tylko dla kobiet ;)

Po książkę sięgnąłem po namowach żony. Nigdy nie byłem zapalonym czytelnikiem blogów, niemniej jednak historia Kasi Pawluś na swój sposób mnie urzekła. Książka krótka, ale treściwa, o poszukiwaniu sensu, walce nie tylko z robakiem, ale i własnymi słabościami. Przekonało mnie ciepło i empatia płynąca z kart powieści? pamiętnika? notatnika? No właśnie, czym ta książka jest?...

Historię Pawluś poznałam dzięki wywiadowi z Yutuberem. Od razu chciałam przeczytać książkę, ale mimo wszystkich szczytnych celów, jej cena była dla mnie nie do przyjęcia. Swoim zwyczajem upolowałam więc książkę używaną - nie żałuję.

Książka, która powinna otworzyć oczy, skłonić do refleksji... Jestem przekonana, że nie jest dla każdego. Sama czytałam małymi porcjami, choć jestem oswojona z niepełnosprawnością. Spróbować chociażby należy, ze względu na podejście tej Kobiety, niecodzienne, które pochwalam całym sercem:

Dlaczego na co dzień nie mówimy sobie i innym miłych rzeczy? Dlaczego nie doceniamy swobody, którą posiadamy? Dlaczego szukamy dziury w całym? Dlaczego się nie przytulamy i nie wspieramy? Dlaczego jesteśmy tak zamknięci na drugiego człowieka i pełni krzywdzących stereotypów? Widzę, i wiem z doświadczenia, że najlepiej, (w razie potrzeby proszę zmienić słowo na najłatwiej),powiedzieć drugiemu co nam w nim nie pasuje. Po co to robimy w ogóle? Świat byłby prostszy, przyjaźniejszy, bardziej pozytywny, to kosztuje tak niewiele, a jednak dla wielu zbyt wiele......

Wydaje mi się jednak, że książka jest niepełna, chciałabym bardziej skoncentrować się na reakcjach rodziny, męża, otoczenia, z drugiej strony - to bardzo osobista opowieść, nie śmiałabym ingerować. Jej kształt, to zapewne wynik jedynego w swoim rodzaju "Robaka", z którym żyje autorka. To jest jakiś ewenement: Ciągły ból, strach, permanentna niewiedza, niepewność co będzie za chwilę, utrata świadomości i tęsknota.. Kosmiczna siła i wsparcie, fizyczne i psychiczne, od niej i dla niej, których może pozazdrościć wielu. Mimo tego i tak Kasia w najtrudniejszych chwilach walczy sama {jeśli chodzi o czynnik ludzki}.
Natomiast drażni mnie bardzo w całej tej opowieści, to że autorka zwraca się do wszystkich tak jakby jej czytelnicy byli tylko "zdrowi". Chodzi mi przede wszystkim o to, że są lub mogą się znaleźć wśród nich też tacy, którzy doskonale wiedzą,jak to jest, gdy trzeba im pomóc w najprostszych, krępujących czynnościach,są świadomi swych ograniczeń i możliwości, nawet jeśli chcą, coś zmienić, więc mogą czuć, że książka nie jest adresowana do nich. Występuje tutaj pewnego rodzaju łopatologia, której nie lubię, choć z drugiej strony wiem, że do części ludzi inaczej próbować dotrzeć się nawet nie da.

Historię Pawluś poznałam dzięki wywiadowi z Yutuberem. Od razu chciałam przeczytać książkę, ale mimo wszystkich szczytnych celów, jej cena była dla mnie nie do przyjęcia. Swoim zwyczajem upolowałam więc książkę używaną - nie żałuję.

Książka, która powinna otworzyć oczy, skłonić do refleksji... Jestem przekonana, że nie jest dla każdego. Sama czytałam małymi porcjami, choć...

To nie była książka z cyklu "WOW!". Po tym jaką osobą jest autorka spodziewałam się czegoś dużo lepszego, chwytającego głęboko za serce, skłaniającego do refleksji. Wywiad Łukasza Jakóbiaka w jego kawalerce z Kasią Pawluś jest o niebo lepszy niż jej własna książka. Może być to efekt tego, że była pisana podczas ogromnego i nieprzerwanego bólu, to fakt. No kurcze.. Nie poruszyła mnie ta książka. Była ok, ale tylko tyle.

To nie była książka z cyklu "WOW!". Po tym jaką osobą jest autorka spodziewałam się czegoś dużo lepszego, chwytającego głęboko za serce, skłaniającego do refleksji. Wywiad Łukasza Jakóbiaka w jego kawalerce z Kasią Pawluś jest o niebo lepszy niż jej własna książka. Może być to efekt tego, że była pisana podczas ogromnego i nieprzerwanego bólu, to fakt. No kurcze.. Nie...

Z całym szacunkiem i ogromną sympatią dla autorki, niestety nie jest to dobra literatura. Kilka zdań dodało mi otuchy, ale uważam, że to za mało.

Z całym szacunkiem i ogromną sympatią dla autorki, niestety nie jest to dobra literatura. Kilka zdań dodało mi otuchy, ale uważam, że to za mało.

Jeśli masz tendencje w życiu do użalania się nad sobą - koniecznie sięgnij po tą książkę.

Jeśli masz tendencje w życiu do użalania się nad sobą - koniecznie sięgnij po tą książkę.