Mniej więcej 1/3 książki wydawała mi się rewelacyjna. To zagubione na pustyni miasteczko, ten niebezpieczny typ, dopadający bohaterów, cała ta niesamowita otoczka - intrygowało mnie to i wciągało bez reszty. Później, gdy jasne stało się, jaka jest natura koszmaru, z jakim muszą uporać się przypadkowi przybysze, powieść trochę straciła w moich oczach. Pomyślałam, że jest jakieś takie pudełko, puszka czy szufladka, do którego King chyba wyjątkowo chętnie zagląda, obmyślając fabuły kolejnych swych horrorów, i dlatego w jego książkach tak dużo ciągle tego samego, nawet jeśli przedstawianego nieco inaczej.

Pomimo tego książkę czyta się z dużym zainteresowaniem, mnie osobiście zafascynowała dynamika postaci i to, jak zmieniały się po drodze relacje pomiędzy nimi. Bo to rzeczywiście ciekawe, obserwować, jak zbieranina w większości obcych sobie ludzi zaczyna współdziałać - oraz jak to przebiega, biorąc pod uwagę ich bardzo różne osobowości. Zresztą, jak już pisałam nieraz, King jest specem właśnie od takich, całkiem realistycznych, obserwacji, świetnie potrafi komponować bohatera zbiorowego i po mistrzowsku rozgrywać przed czytelnikiem jego siłę i słabości. Myślę, że King jest po prostu znakomitym obserwatorem ludzi.

Zaznaczyć trzeba, że to naprawdę nie jest książka dla osób wrażliwych - poziom okrucieństwa i wymyślnych potworności jest tu wyjątkowo wysoki, a niektóre opisy chyba lepiej od razu wyrzucać z pamięci. Zawsze zastanawiam się, jakie są mechanizmy obronne u twórców, którzy piszą o takich koszmarach. Bo przecież rodzą się one w ich wyobraźni (mam nadzieję!), przelewając je na papier jakby nadają im kształt i namacalność - i co potem? O czym później myślą? O czym śnią? Co na przykład śni się takiemu Bretowi Easton Ellisowi, autorowi "American Psycho"? (Na marginesie: obiło mi się o uszy, że sam pisarz wspominał pracę nad tą książką jako coś, co wykańczało go psychicznie.)
Co się śni Panu, Panie King?

Książkę oceniłabym wyżej, gdyby nie religijna jej warstwa. Bo nie sama tematyka, ale jej przedstawienie, mi nie odpowiada. Nie umiem tego wytłumaczyć, dla mnie to było jak dosyć namolna halloweenowa lekcja religii skrzyżowana z cyrkiem albo pokazami iluzjonistów. Kojarzyło mi się wręcz z tymi amerykańskimi kazaniami w telewizji, podczas których cud goni cud, a wszyscy wpadają w ekstazę. Czyli patrzę na to i wątpię coraz bardziej.

PS. I dwie nagany. Dla autora za wstrętnego "Polaczka" i dla tłumacza za to, że nie chciało mu się sprawdzić, iż angielskie "anchovies" funkcjonuje w języku polskim pod francuskim określeniem "anchois", a już szczególnie za zignorowanie tego, że film Hitchcocka "Psycho" grubo ponad pół wieku istnieje w naszej świadomości i tradycji pod polskim tytułem "Psychoza". To ostatnie to po prostu wstyd.

Mniej więcej 1/3 książki wydawała mi się rewelacyjna. To zagubione na pustyni miasteczko, ten niebezpieczny typ, dopadający bohaterów, cała ta niesamowita otoczka - intrygowało mnie to i wciągało bez reszty. Później, gdy jasne stało się, jaka jest natura koszmaru, z jakim muszą uporać się przypadkowi przybysze, powieść trochę straciła w moich oczach. Pomyślałam, że jest...