Książki dzielimy na wiele kategorii.
Są powieści genialne, bardzo dobre, czy po prostu dobre; są takie, przez które chciałoby się rzucić czytanie, bo były tak beznadziejne, że szkoda na nie czasu, energii i słów. Możemy spotkać też historie, które wydają się bezdennie głupie, denerwujące i bez sensu, ale ostatecznie okazują się tak przejmujące, że aż ma się ochotę sięgnąć po więcej - taki właśnie jest „Srebrny łabędź” Amo Jones.

Usiądźcie wygodnie, a ja opowiem Wam trochę o tym, co najbardziej uwierało mnie w tej powieści oraz co mnie przy niej zatrzymało.

Postacie
Czy to główna bohaterka Madison, czy też chłopaki z Elite King's Club albo wszyscy inni, którzy przewinęli się w tej książce - wszyscy oni byli bezkształtną szarą masą bez jakichkolwiek portretów psychologicznych czy czegoś podobnego. Każdy z nich zachowywał się jak chorągiewka - pójdę tam, gdzie poniesie mnie wiatr (i nie ma to nic wspólnego z byciem marzycielem, czy coś).
Madison oficjalnie została królową najgłupszych bohaterek książkowych na mojej liście (nie tylko roku 2018, ale od samego początku mojej czytelniczej przygody). Bohaterki bez jakiegokolwiek instynktu zachowawczego raczej jeszcze nigdy nie spotkałam... Kiedyś musiał być ten pierwszy raz, prawda?

Styl
Autorka pisze super prosto, co z jednej strony jest cechą pozytywną, a z drugiej negatywną. Pozytywną, ponieważ powieść się po prostu pożera - kartka leci za kartką, przez co jeden wolny wieczór w zupełności wystarczy, aby się z nią uporać.
Negatywną, bo Amo Jones używa języka potocznego, w którym wulgaryzmów jest stanowczo za dużo. No i ksywki. Ileż można znosić słowo „kicia” w odniesieniu do głównej bohaterki?

Fabuła
Historia sama w sobie zapowiadała się dobrze - była tajemnica, trochę grozy i niepokoju. Ciekawym wątkiem była z pewnością powoli objawiana nam legenda Elite King's Club, która z tego wszystkiego podobała mi się najbardziej. Niestety, potencjał nie został wykorzystany i w zamian za doskonałą powieść dostaliśmy historię niezdecydowanej nastolatki, której przeżycia i perypetie zakrawały o absurd, zgrzytanie zębów i, nie raz, parsknięcia z mojej strony.

Pomimo wszystkich minusów sięgnę po kontynuację tej książki, bo wierzę, że autorka poprawiła choć trochę warsztat i nadała swoim bohaterom choć odrobinę jakiejkolwiek indywidualnej emocji.

Po trochę dłuższą opinię zapraszam na bloga: http://slademwilka.blogspot.com/2018/02/srebrny-abedz-amo-jones.html ;)

Książki dzielimy na wiele kategorii.
Są powieści genialne, bardzo dobre, czy po prostu dobre; są takie, przez które chciałoby się rzucić czytanie, bo były tak beznadziejne, że szkoda na nie czasu, energii i słów. Możemy spotkać też historie, które wydają się bezdennie głupie, denerwujące i bez sensu, ale ostatecznie okazują się tak przejmujące, że aż ma się ochotę sięgnąć...