Czytając tą książkę ma się nieodparte wrażenie, że jest to opowieść schizofrenika, który niezmiennie trwając w zwykłej rzeczywistości, dodaje do jej obrazu jeszcze kawałek swojej - zmyślonej. Jednak wczytując się w jego słowa zauważamy, że jego wizje nie są tak całkiem pozbawione sensu, a narrator nie jest schizofrenikiem, tylko człowiekiem, który milczał i udawał głuchoniemego przez wiele lat, co prawdopodobnie odbiło się w jakiś sposób na jego psychice, nawet jeśli pisząc, stara się nie dać tego po sobie poznać.
Ta książka to swego rodzaju paradoks - ci, którzy byli pod władzą i nadzorem Kombiantu, zerwali kajdany, a ten, który, zdawać by się mogło, był ponad nim i miał swoje stałe miejsce zupełnie poza takimi zależnościami - został stłamszony. Nie pokonany, nie do końca pokonany. Nie wygrał tego co chciał, pewnie w ogóle mało wygrał, ale reszta dzięki niemu coś zyskała - niektórzy urośli, inni zmaleli, ale została legenda, której nie opowie własnymi słowami, śmiejąc się w głos, ale inni zrobią to za niego.
W wielu momentach śmiałam się razem z bohaterami, czasem rozumiałam jak niektóre rzeczy mogą nie mieścić się w głowie i zdawałam sobie sprawę, że niektórzy naprawdę brali udział w takim cyrku i to była ich normalność, a oni wybierali ją z własnej woli i bronili jej prawdziwości. Musieli pokonać wszystkie słabości, żeby wznieść się nad kukułcze gniazdo i udało im się to. Jednak Kombinat się zemścił i zatrzymał motor ich odwagi, ale spełnił on już swoje zadanie i zmielił wszystko na wióry.
Książka rewelacyjna, bardzo polecam.

Czytając tą książkę ma się nieodparte wrażenie, że jest to opowieść schizofrenika, który niezmiennie trwając w zwykłej rzeczywistości, dodaje do jej obrazu jeszcze kawałek swojej - zmyślonej. Jednak wczytując się w jego słowa zauważamy, że jego wizje nie są tak całkiem pozbawione sensu, a narrator nie jest schizofrenikiem, tylko człowiekiem, który milczał i udawał...