Za dużo „ja”.

Na wejściu napiszę, że nie jestem czytelnikiem książek Paula Theroux. Właściwie to pierwsza jego książka, którą przeczytałem. Za to jestem stałym czytelnikiem Serii Amerykańskiej wydawnictwa Czarne. Stąd lektura „Głębokiego południa”. Nie pierwsza to książka drogi napisana w historii ludzkości. I nienajlepsza, jak mam być szczery. W ogóle więcej mi się tu nie podobało niż podobało.

Zacznijmy od tego, że autor rzuca cień na całość. On tu jest obsadzony w roli głównej. Jego przemyślenia mamy czytać, a nie ludzi, z którymi przychodzi mu rozmawiać, spotykać się. Wnioskuję to po tym, że praktycznie za każdym razem każde spotkanie musi zostać przez niego omówione. Rozumiem, że nie da się wygumkować tego, który opisuje, ale tu jest to doprowadzone do przesady.

No i jest Faulkner. Przywoływany co krok. Zdaję sobie sprawę jak ważny i znakomity to pisarz, ale takie ciągłe przywoływanie go można odczytać jako chęć ogrzania się w jego blasku. Inaczej niż to było w przypadku dużo ciekawszej książki „Śladami Steinbecka”, gdzie dochodziło do rozliczeń z prozą pisarza, ale również stanowiło ciekawszy niż tu obraz Ameryki.

Wiedzy autorowi nie brakuje, ale nie stara się jej spożytkować w sposób ciekawy. Za taki miałbym kwestionowanie swoich przekonań i doświadczeń wyniesionych z lektur. Tego tu nie ma. Jest natomiast ciągłe „zdziwienie” i „zaskoczenia”, że ludzie bywają biedni, a z biedy rodzi się frustracja, fanatyzm oraz brak „światłych” poglądów. Skąd my to znamy?

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Za dużo „ja”.

Na wejściu napiszę, że nie jestem czytelnikiem książek Paula Theroux. Właściwie to pierwsza jego książka, którą przeczytałem. Za to jestem stałym czytelnikiem Serii Amerykańskiej wydawnictwa Czarne. Stąd lektura „Głębokiego południa”. Nie pierwsza to książka drogi napisana w historii ludzkości. I nienajlepsza, jak mam być szczery. W ogóle więcej mi się tu nie...