wszystkie recenzje na literackakavka.pl

ach, te baby!


Zdarza mi się mieć koleżanki, ale nie za dużo. Z kobietami nigdy nie było mi po drodze. Wystarczyła mi moja siostra i mama, siostra mojej mamy, siostra taty – szalone ciotki kochane, babcie – równie szalone. Nie mam normalnych kobiet w rodzinie, co oczywiście wzbudza moją dumę. Nie konfliktujemy się, bo i po co? Wystarczają nam ustne przepychanki i wytworzony, zwłaszcza między mną, siostrą a mamą system wbijania sobie szpili w ogromnym natężeniu, kiedy jesteśmy we trzy. Brzmi to, jakbyśmy cały czas się obrażały, albo się śmiały ze swoich przywar, ale ostatecznie bardzo się kochamy. Każda z nas jest silną kobietą, każda inną, z kilkoma cechami wspólnymi. Te docinki to są chyba z miłości, przynajmniej chciałabym tak myśleć! W każdym razie – baby to są jakieś inne. Komplikują, to co nieskomplikowane, mówią dużo za dużo, plotkują (choć ostatnio stwierdzam, że mężczyźni to straszne plotkary!), bardziej się emocjonują, bardziej konfliktują (w dużej grupie), trudniej się z nimi pracuje, zwłaszcza jesli miejsce jest sfeminizowane. Kocham kobiety, bo sama nią jestem – zachwycają mnie te mądre, inteligentne, twarde babki – zaradne, dzielne, piękne niekoniecznie fizycznie, choć na piękne kobiety zawsze z podziwem zwrócę uwagę i westchnę w duchu nad nogami do szyi, których już nigdy mieć nie będę, ale co tam!

Holly Robinson w „Hotelu nad zatoką” napisała po prostu o kobietach. Pięknie przedstawiła zależności rodzinne, bolączki i ogromne pokłady dumy, które ma każda z trzech sióstr Bradford. Ale nie tylko siostry tu są, mamy tu matkę, schowaną w kokonie swoich wyuczonych przez lata kłamstw, z tajemnicą, której nie chce z siebie wyrzucić. Mamy też wyluzowaną ciotkę Flossie.

Nie przepadam za prozą kobiecą, a ta niewątpliwie taka jest. Nie odnajduję się w nieco zbyt gorzkich lub zbyt słodkich historiach, które prowadzą do roztkliwiającego morału. W książce Robinson jest wszystko, to co czytelniczki będą lubiły: piękne miejsce w Zatoce Szaleńców z hotelem, prowadzonym przez Sarah z ogromną dbałością o szczegóły i maniery, okraszony lekką bryzą. Mamy bohaterki, które świetnie pokazują siostrzane relacje – mamy zazdrość, mnóstwo wspomnień, niesnaski, skrywane (albo nie!) żale, które i tak topią się pod wpływem gigantycznej miłości.

Tutaj znajdziemy ładnie nakreślone postacie, podobne, a jednak inne, co sprawia złudę, iż każda z nas znajdzie w którejś z bohaterek odbicie siebie, bądź będzie się mogła z nią utożsamić. Jest tu też dawka problemów z mężczyznami – a każda z nas dobrze je zna. Mimo tych problemów, w książce pojawiają się pięke zdania o miłości i to one przypominają o tej utopii małych dziewczynek – wszystkie chcemy mieć cudowne życie u boku księcia na białym koniu, nawet jeśli wstydzimy się do tego przyznać w tym świecie pełnym emancypacji i kariery.

„Przeżyliśmy wzloty i upadki, ale dotrzymaliśmy danych sobie obietnic. Zawsze wiedziałem , że rano się obudzę i zobaczę obok jej uśmiech, nieważne jak będzie źle. Uważam, że to jedno z największych błogosławieństw, jakie mnie w życiu spotkały. Wszyscy mamy możliwość, by się wymknąć. Ale niektórym naprawdę udaje się po ślubie pozostać wiernymi. Jeśli tak jest, nasze życie staje się bogatsze.” – tak, chciałabym myśleć o tym jak o prawdzie objawionej, jakbym znowu miała 14 lat.

To urocza powieść, którą możecie się dzielić z mamą, babcią, ciocią, siostrą i nastoletnią kuzynką (najlepiej ku przestrodze). Nie znajdziecie w niej nic ponad życie. Na pewno dotknęłyście z bliska choć jednego wątku, na pewno byłyście choć przez chwilę Sarrah, Elly, Laurą albo Ann. Być może nadal nosicie w sercu rany. Ale przy tej książce się pośmiejecie, być może wzruszycie, pomyślicie sobie: „A to sk…..!”:) Zróbcie wkacyjne międzypokoleniowe czytanie w „Hotelu nad zatoką”!

wszystkie recenzje na literackakavka.pl

ach, te baby!


Zdarza mi się mieć koleżanki, ale nie za dużo. Z kobietami nigdy nie było mi po drodze. Wystarczyła mi moja siostra i mama, siostra mojej mamy, siostra taty – szalone ciotki kochane, babcie – równie szalone. Nie mam normalnych kobiet w rodzinie, co oczywiście wzbudza moją dumę. Nie konfliktujemy się, bo i po co?...