Książka Andrzeja Kotlińskiego ma dwa podstawowe walory - historycznoliteracki i dyskursywny. Pierwszy rozumiem jako istotny wkład do badań historycznych nad literaturą romantyczną i poromantyczną. Przypomnę ponownie, że autor Mistrza "czerwonego rymu" jest renomowanym znawcą twórczości Juliusza Słowackiego i jego epoki. Niegdysiejszy magistrant Marii Janion i doktorant Marii Żmigrodzkiej twórczo kontynuuje ich sławne studia nad tzw. paradygmatem romantycznym. W odróżnieniu od innych badaczy, ale też krytyków i publicystów, nie angażuje się w niewygasający spór o aktualność "paradygmatu" (czy się skończył? trwa w ukryciu? odradza?),lecz w oryginalny sposób pogłębia i rozszerza jego historyczne rozumienie właśnie o wymiar "taneczny". Ta intersemiotyczna teza wydaje się w istocie bardzo prosta, a zarazem odkrywcza: taniec stanowi kluczowy (spajający) element polskiej wyobraźni zbiorowej ukształtowanej w epoce porozbiorowej. To wizja z ducha romantyczna, ale Kotliński pokazuje jej obecność przede wszystkim w kulturze XX wieku, lecz nie tylko aktualizującej tradycję, również awangardowej. Taneczne fantazmaty najbardziej interesują go w poezji, ale te same obrazy (rytmy) - jak się rzekło - widać też w dramacie, operze, malarstwie, filmie.

(Z recenzji Marka Bieńczyka)