Nie ukrywam, że po „ Panią Bovary” sięgnąłem po raz drugi zaraz po przeczytaniu „Papugi Flauberta”. Pochłonęła mnie takim samym stopniu jak za pierwszym razem. Spokojnie płynąca pod koniec nabierając szalonego tempa. Niezwykle żywa, ponadczasowa i napisana pięknym językiem – jednym słowem arcydzieło. Lektura obowiązkowa a w czasach gdy wielu osobom wydaje się, że każdy może napisać dobrą powieść – PEREŁKA!!!

Nie ukrywam, że po „ Panią Bovary” sięgnąłem po raz drugi zaraz po przeczytaniu „Papugi Flauberta”. Pochłonęła mnie takim samym stopniu jak za pierwszym razem. Spokojnie płynąca pod koniec nabierając szalonego tempa. Niezwykle żywa, ponadczasowa i napisana pięknym językiem – jednym słowem arcydzieło. Lektura obowiązkowa a w czasach gdy wielu osobom wydaje się, że każdy...

Ta książka to jawna prowokacja. Pod pozorem uroczo-wzruszającej (co dyskusyjne) historii przeżyć nadwrażliwej damy, skazanej na (och, jakże okrutny!) los u boku mało finezyjnego męża, żałosnego w jej oczach (choć przecież tylko on, beznadziejnie naiwnie, ufał jej i bezwzględnie, szczerze kochał) - pod tą historią kryje się, po pierwsze, ironiczna tragedia romantycznej duszy marzyciela, a jest nim nie kto inny, jak sam Flaubert (!),który w postać Emmy przelewa całą swoją męską wrażliwość, tkliwość, nudę, marzenia, tęsknoty... Krytykuje burżuazję i głupi sentymentalizm, i czuje się do tego upoważniony - sam bowiem reprezentował te "wartości" i dotkliwie się nimi rozczarował. Historia tej kobiety składa się z historii jego własnej duszy.
Jest Flaubert postacią wyjątkową, określaną mianem kapłana, ascety, męczennika, wreszcie mistyka pióra. Niewiarygodne zdają się relacje o jego warsztacie twórczym, w którym miał jakoby wyprówać sobie żyły w uporczywym poszukiwaniu mot juste, poszczególnych słów i fraz, jak najdoskonalej oddających zamierzoną treść, a zarazem komponujących się z rytmem i harmonią prozy, wpasowujących się w ten stylistyczny mechanizm złożony ze słów zrośniętych z ich brzmieniem i znaczeniem niczym doskonale symbiotyczne organizmy żywe. Jednak dni i noce, pełne twórczej udręki, były jedynym, wyobrażalnym dla F., choć wyniszczającym, sposobem na życie. W swoich listach pisał "W moim biednym życiu zdania są przygodami i nie zbieram innych kwiatów prócz metafor". Poświęcił się prozie, jak Milton czy Wergiliusz poświęcili się poezji, stając się - w oczach badaczy podtrzymujących kult Flauberta - "Adamem nowego rodzaju ludzi pióra", "Homerem powieści"'

Ta książka to jawna prowokacja. Pod pozorem uroczo-wzruszającej (co dyskusyjne) historii przeżyć nadwrażliwej damy, skazanej na (och, jakże okrutny!) los u boku mało finezyjnego męża, żałosnego w jej oczach (choć przecież tylko on, beznadziejnie naiwnie, ufał jej i bezwzględnie, szczerze kochał) - pod tą historią kryje się, po pierwsze, ironiczna tragedia romantycznej duszy...

Kolejna książka, którą zaleciła nam polonistka jako "wartą uwagi", a także omówiła ją.

Sama powiesć, jak i styl wypowiadania się Flauberta (to się odmienia, prawda?) bardzo przypadła mi do gustu. Brakowało mi lektur takiego pokroju, tak lekkich, przyjemnych i interesujących.

Jedyne co mogę zarzucić to wiele niezrozumiałych dla mnie zachowań głównej bohaterki - która przez sporą cześć historii po prostu mnie irytowała.

Kolejna książka, którą zaleciła nam polonistka jako "wartą uwagi", a także omówiła ją.

Sama powiesć, jak i styl wypowiadania się Flauberta (to się odmienia, prawda?) bardzo przypadła mi do gustu. Brakowało mi lektur takiego pokroju, tak lekkich, przyjemnych i interesujących.

Jedyne co mogę zarzucić to wiele niezrozumiałych dla mnie zachowań głównej bohaterki - która przez...