Cała książka opiera się na pomyśle, żeby o wyprawie do Azji opowiedział jeden z uczestników – pies.
No i opowiada, opowiada jak stary baca, a raczej jak młody wilkopodobny owczarek starego bacy. Ge-nial-nie po-pro-stu. Akcja toczy się w oddzielnych opowiadankach, takich na jeden kęs. Kęs w sam raz dla dziecka głodnego dobrej literatury na zaśnięcie. Dorosłemu nie sposób przy tym przysnąć, bo humor psu dopisuje, z opisów przyrody nie nauczył się jeszcze korzystać i ogólnie panuje luz bez smyczy. Gadający pies kontra gadający bawół? To się dzieciom dzisiejszym podoba, bo rozmowne stwory, machiny, kosmici kontratakują dziecięca wyobraźnię dosłownie zewsząd. Na szczęście kontrolujący tę i inne rozmówki psio-indyjskie czy psio-himalajskie może zaświadczyć niniejszym, że są to teksty wartościowe, głębiej pomyślane, edukujące nienachalnie. Dobra robota, pani Autorko przemiła (która na zdjęciu nicego ze starego bacy ni mos, więc wybacz). Pani Kseni też proszę podziękować. Za ilustrowanie z pomysłem i klasą.

Cała książka opiera się na pomyśle, żeby o wyprawie do Azji opowiedział jeden z uczestników – pies.
No i opowiada, opowiada jak stary baca, a raczej jak młody wilkopodobny owczarek starego bacy. Ge-nial-nie po-pro-stu. Akcja toczy się w oddzielnych opowiadankach, takich na jeden kęs. Kęs w sam raz dla dziecka głodnego dobrej literatury na zaśnięcie. Dorosłemu nie sposób...