Podstawówka. Asfaltowe boisko w godzinach porannych. W ciągu ławek i krzeseł siedzę z uczniami z różnych klas. Odbywa się konkurs plastyczny. Mamy narysować węglem naszą wymarzoną szkołę. Nie mam pomysłu, zupełnie mi nie idzie. Spoglądam po bokach na prace innych i ogarnia mnie rozpacz. Pacykuje na kartce coś okropnego, ale wolę to, niż oddać ją pustą. Mija trochę czasu i wpatruje się w mój tragiczny rysunek na tablicy wyników. Podchodzi tata. Mówi, że nie mam się czym przejmować, że każdemu czasem coś nie wyjdzie i zabiera mnie na lody.

W tym momencie kocham go całym sercem, bo mnie rozumie i sprawia, że wszelkie czarne chmury się rozstępują. Kiedy myślę o idealnym ojcowskim postępowaniu, właśnie ta scena przychodzi mi do głowy. Prosta, ale nasycona ciepłem, akceptacją i bezwarunkową miłością. Trudno nie odnieść się do takich osobistych wspomnień, gdy czyta się takie reportaże o dobrym ojcostwie, jak w „Halo Tato”. Proste historie, w których zawiera się cały sens, ale i praca jaką niewątpliwie jest bycie rodzicem.

Czytając, zastanawiałem się, jakim kiedyś będę tatą. Czy można być na to gotowym? Wydawało mi się, że z racji o wiele młodszej siostry zbieram cenne doświadczenie. Przekonałem się jednak, że to tak nie działa. Owszem, może się przydać, ale nie ma tu idealnych rozwiązań. Życie pisze swoje scenariusze. Nie ma recept doskonałych. Popełniamy błędy, nie zawsze postępujemy słusznie. Jesteśmy ludźmi i chwilami potrzebujemy czasu na wyciągnięcie odpowiednich wniosków.

Samotne ojcostwo, bycie rodzicem w rodzinie zastępczej, opieka nad potomstwem, gdy samemu jest się w jakimś stopniu niepełnosprawnym. Niełatwe punkty wyjścia, które wcale nie muszą prowadzić do niepomyślnych skutków. Owszem, stwarzają dodatkowe trudności, ale niekoniecznie takie, jakie nasuwają się nam w pierwszej kolejności. Czasem to otoczenie jest najgorszym wrogiem, z którym trzeba się zmierzyć.

I tak wiązanie się z nową partnerką zamiast wsparcia, często wzbudza zawiść. Życie głuchych po swojemu spotyka się z niezrozumieniem, a ojciec jeżdżący na wózku traci w oczach wielu miano pełnowartościowego mężczyzny. To tylko miraże naszych uprzedzeń. Zresztą, nie trzeba daleko szukać, nawet wspólne spotkania ojców, którzy chcą na nich kształcić się ku chwale jak najlepszej współpracy z pociechami, u wielu wzbudzi ironiczny uśmiech.

Tak to już jest, że żywimy się pozorami. Na szczęście nie robi tego Konrad Kruczkowski, który w swoich opowieściach wyciąga na światło to, co dobre i ludzkie. Bez upiększeń, ale i popadania w negatywne tony. Szczerze, z ciepłem i otwartą głową słucha, opowiada i rozmawia z ojcami. Każdy z trochę innej parafii, w innym położeniu, ale z podobnym celem. Być jak najlepszym dla swoich dzieci, bez popadania w skrajność czy przesadę.

Jeżeli istnieją książki, które mogą zmienić życie czy spojrzenie na otaczającą rzeczywistość, to „Halo Tato” z pewnością do nich należy. Sprawia, że nie tyle patrzy się na ojcostwo inaczej, co nawet na to, czy ja jestem dobrym synem. Spoglądam w przeszłość i sprawdzam jak wyglądają nasze relacje teraz. Czy można je jeszcze zmienić na lepsze, czy w pewnym momencie nie powinienem sam mocniej popracować nad tą relacją? Trudna sprawa, ale jednego jestem pewien. Z taką lekturą łatwiej spojrzeć z wiarą, siłą i miłością w odbudowanie relacji, ale i stworzenie nowej ze swoim własnym potomkiem. 

Patryk Rzemyszkiewicz