Lektury odechciało mi się już po pierwszych kilku stronach powieści. Pół kartki zajmowały przypisy, a język jakiego używał autor nie był wcale prosty. Imiona bohaterów niemiłosiernie mieszały mi się i jedyne co mi pozostało, to pytanie - o co tak naprawdę tutaj chodzi.

Mimo całego zniechęcenia się, czytałam dalej i ogromnie cieszę się, że z lektury nie zrezygnowałam. Z kolejnymi kartkami, przypisów było coraz mniej, imiona nie stanowiły już dla mnie problemów. Język pisarza, do którego po czasie przyzwyczaiłam się, o dziwo niesamowicie mi się spodobał. Byłam także niezmiernie zdziwiona jak bardzo wciągnęła mnie historia.

Mamy tutaj wiele barwnych postaci, wzbudzających w czytelników całą gamę emocji. Osobiście najbardziej do gustu przypadł mi Petroniusz - człowiek oczytany i inteligentny, bez strachu przed utratą własnego życia, a także Wincjusz, który zdobył moje serce swoim uporem i prawdziwą miłością do Ligii – czystej i nieskalanej jak biały kwiat lilii.

Po początkowych trudnościach z utworem, przez kolejne kartki śledziłam historię praktycznie nie mogąc się oderwać. Uważam tę książkę jako jedną z najlepszych jakie dotychczas przeczytałam i mam nadzieję, że kolejne dzieła wybitnego pisarza, z którymi będę mieć styczność, równie zachwycą mnie jak piękne „Quo Vadis”

Więcej na http://z-nosem-w-ksiazce.blogspot.com/2012/02/quo-vadis-henryk-sienkiewicz-opinia.html

Lektury odechciało mi się już po pierwszych kilku stronach powieści. Pół kartki zajmowały przypisy, a język jakiego używał autor nie był wcale prosty. Imiona bohaterów niemiłosiernie mieszały mi się i jedyne co mi pozostało, to pytanie - o co tak naprawdę tutaj chodzi.

Mimo całego zniechęcenia się, czytałam dalej i ogromnie cieszę się, że z lektury nie zrezygnowałam. Z...