Czasem sobie myślę, dlaczego książki na które trafiam, sa ciągle o jakichś popaprańcach, o jakichś dziwadłach, niezaspokojonych bohaterach, którzy nie wiedzą, czego chcą. I potem myślę sobie, że pewnie na tym polega literatura - na opisywaniu tych niezaspokojeńców, którzy są inni niż reszta; w których życiu zdarzają się jakieś zdumiewające rzeczy, których ja nie muszę rozumieć.

Bohaterki "Życia miłosnego" kompletnie nie rozumiem. Rozumiem, że można się zakochać beznadziejnie, nawet w takim starym wkurzającym zepsutym dziadu, jak Arie. Ale pozwalać na upokorzenia, humory, manipulacje, kłamstwa, głodzenie, orgietki z innymi staruchami... tego jednak nie łapię. W pewnym momencie głupota głównej bohaterki sprawiła, że przestałam traktować fabułę poważnie. Kolejne upokorzenie ze strony starucha, kolejne przysięgi składane sobie samej, że to już koniec i kolejny raz, na jedno jego gwizdnięcie, trzydziestolatka, pracownica uniwersytetu, zostawia wszystko i lezie w paszczę lwa. Po dziesiątym razie to juz zaczęło być nudne i przewidywalne.

A poza tym, ten słowotok, ta niekończąca się gadanina, o wszystkim, o lisciach, o kuble na śmieci, o drzewie co rosło, ale juz nie rośnie, o kocie, bez dialogów, bez kropek, bez akapitów. Mnie to męczyło. W pewnym momencie zaczęłam przeskakiwać te opisy w dramatycznym poszukiwaniu jakiejś akcji.

Jak dla mnie - trochę przerost formy. Ale - co kto lubi.

Czasem sobie myślę, dlaczego książki na które trafiam, sa ciągle o jakichś popaprańcach, o jakichś dziwadłach, niezaspokojonych bohaterach, którzy nie wiedzą, czego chcą. I potem myślę sobie, że pewnie na tym polega literatura - na opisywaniu tych niezaspokojeńców, którzy są inni niż reszta; w których życiu zdarzają się jakieś zdumiewające rzeczy, których ja nie muszę...