Najszerzej komentowany i najbardziej rozpoznawalny utwór Jarosława Iwaszkiewicza, w którym autor, jak i jego główny bohater, ksiądz Suryn, dumają nad jednym z najstarszych zagadnień filozoficznych: skąd zło? Odpowiedź jest bardzo złożona, a „Matka Joanna od aniołów” jest taką bardzo długą literacką linijką, na której zaznaczone są, często zupełnie opozycyjne, opcje i wyjaśnienia reprezentujące różne głosy na panelu dyskusyjnym. Wśród „dyskutantów” są tacy, jak lokalny rabin, który nie bez racji zauważa, że Jahwe od wieków znęca się nad wybranym przez siebie narodem; albo tacy jak siostra Małgorzata, która dając upust uciechom świeckiego życia, jako jedyna nie stała się celem szatańskich ataków. Mamy zasugerowane rozwiązania czysto negacyjne (to żadne siły nadprzyrodzone) po filozofię manichejską. To opowiadanie jest całkiem mocno upakowane jak na 150-stronicowy utworek, ale i tak ma wady typowe dla krótkiej formy: te rozważania z konieczności nie są specjalnie zawiłe, nie są wyczerpujące, czasami musimy je sobie wydłubać i to ze scen, które na pierwszy rzut oka nie są specjalnie istotne. Być może zresztą jest tak, że ja - totalny olewus i ignorant w zakresie krótkiej prozy - nie umiem sobie już nic więcej z tego utworu wykopać. Po lekturze mam poczucie niedosytu i jestem dalej głodny.

Najszerzej komentowany i najbardziej rozpoznawalny utwór Jarosława Iwaszkiewicza, w którym autor, jak i jego główny bohater, ksiądz Suryn, dumają nad jednym z najstarszych zagadnień filozoficznych: skąd zło? Odpowiedź jest bardzo złożona, a „Matka Joanna od aniołów” jest taką bardzo długą literacką linijką, na której zaznaczone są, często zupełnie opozycyjne, opcje i...

[...]
-No no nie wiadomo, czyś ją ocalił, nie wiadomo.
Żywot się chwali po śmierci, jak dzień po zachodzie słońca.

𝗭 𝗖𝗬𝗞𝗟𝗨 𝗢𝗖𝗔𝗟𝗜Ć 𝗢𝗗 𝗭𝗔𝗣𝗢𝗠𝗡𝗜𝗘𝗡𝗜𝗔 !
Autor ukończył opowiadanie w 1942 roku. Wydane zostało po raz pierwszy w 1946 roku w tomie opowiadań Nowa miłość i inne opowiadania. W wersji pojedynczej w 1975 roku.
Treść, oparta na faktach, nawiązuje do głośnego przypadku opętania zakonnic we francuskim mieście Loudun w XVII wieku (fr. Possessions de Louviers). Iwaszkiewicz jednak przeniósł miejsce akcji na wschodnie kresy Rzeczypospolitej, do miasteczka Ludy.
"𝗠𝗮𝘁𝗸𝗮 𝗝𝗼𝗮𝗻𝗻𝗮 𝗼𝗱 𝗔𝗻𝗶𝗼ł𝗼́𝘄" dzieje się więc na Smoleńszczyźnie, wschodnich kresach Rzeczpospolitej w XVII wieku w okresie kontrreformacji. Do klasztoru Urszulanek w Ludyniu przybywa spowiednik i egzorcysta, ksiądz Suryn, aby wypędzić złe demony, które, jak się wydaje, opętały zakonnice i ich przełożoną, Matkę Joannę. Między księdzem Surynem a Matką Joanną rodzi się nieoczekiwanie miłość..., niszczycielska, zgubna, przeniknięta znamionami zła.
Ojciec Suryn dorosły mężczyzna, jednak nie znający świata doczesnego, oraz Matka Joanna, kobieta zdająca sobie sprawę z własnej przewagi nad egzorcystą. Choć nie pada ani razu słowo miłość w znaczeniu miłość pomiędzy mężczyzną a kobietą, to jednak czyny bohaterów pozwalają wysnuć wniosek, że ksiądz Suryn zapałał gwałtowną namiętnością. Tłumaczył sobie to jako obecność złych duchów, przez które sam dokonuje zbrodni. W lakonicznym zakończeniu utworu czytelnik dowiaduje się, że tytułowa Matka Joanna od Aniołów została ponownie opętana przez szatana, dopiero kilka lat później udało jej się „wyzdrowieć na dobre" i wieść spokojny żywot.
Wprowadzenie czytelnika w mroczny świat poczucia winy, grzechu, braku wiary. Poświęcenie samego siebie dla ratowania kogoś innego.
𝐏𝐎𝐋𝐄𝐂𝐀𝐌 ! 𝐂𝐙𝐘𝐓𝐀𝐉𝐂𝐈𝐄 ! 𝐒Ł𝐔𝐂𝐇𝐀𝐉𝐂𝐈𝐄 !

𝐒Ł𝐔𝐂𝐇𝐎𝐖𝐈𝐒𝐊𝐎 z 1993 roku.
Reżyseria: Andrzej Jarski
Adaptacja: Bogumiła Prządka
Realizacja: Andrzje Brzoska
Opracowanie muzyczne: Krystyna Młodziejewska

𝐎𝐁𝐒𝐀𝐃𝐀 :
-Zbigniew Zapasiewicz jako narrator
-Joanna Szczepkowska w roli Matki Joanny
-Krzysztof Gosztyła jako Ksiądz Suryn
-Franciszek Pieczka - ksiądz Bryn
-Tadeusz Borowski - ksiądz Imber,
-Henryk Talar - cadyk
-Jan Prochyra - Wincenty Wołodkowicz
-Marcin Troński - Chrząszczewski
-Stanisława Celińska - oberżystka
-Gabriela Kownacka - siostra Małgorzata
-Wiesław Drzewicz - kalefaktor
-Gustaw Lutkiewicz - ksiądz prowincjał
-Adam Bauman - Bauman

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
𝗗𝗟𝗔 𝗖𝗜𝗘𝗞𝗔𝗪𝗦𝗞𝗜𝗖𝗛 :
W 1961 roku na podstawie tego opowiadania Jerzy Kawalerowicz nakręcił głośny film o takim samym tytule.
𝑖𝑛𝑓𝑜. 𝑧 𝑖𝑛𝑡𝑒𝑟𝑛𝑒𝑡𝑢 𝑖 𝑤𝑖𝑘𝑖

[...]
-No no nie wiadomo, czyś ją ocalił, nie wiadomo.
Żywot się chwali po śmierci, jak dzień po zachodzie słońca.

𝗭 𝗖𝗬𝗞𝗟𝗨 𝗢𝗖𝗔𝗟𝗜Ć 𝗢𝗗 𝗭𝗔𝗣𝗢𝗠𝗡𝗜𝗘𝗡𝗜𝗔 !
Autor ukończył opowiadanie w 1942 roku. Wydane zostało po raz pierwszy w 1946 roku w tomie opowiadań Nowa miłość i inne opowiadania. W wersji pojedynczej w 1975 roku.
Treść, oparta na faktach, nawiązuje do głośnego przypadku...

Daruję sobie omawianie atmosfery czy każdej postaci bo o tym można by pisać oddzielne książki. Chce tylko poruszyć wątek, który spadł na mnie jak grom przez to opowiadanie.

"Powiedz, siostro, matce Joannie, że to wszystko dla niej, dla jej dobra, żeby ją ocalić...aby szatanów zatrzymać przy sobie...bo chcieli do niej wrócić...rozumiesz? Powiedz, nie zapomnij...powiedz, że to z miłości..."
Jak to jest, że miłość, taka namiętna, godna poświęceń i utraty wszystkiego w jej imię, potrafi dotknąć ludzi, którzy jej nie znają. Ludzi którzy nie wiedzą o jej istnieniu, lub wypierają je całkowicie. Ludzi którzy nawet nie rozumieją, że kochają. Czy więc taka miłość jest wrodzona? Czy nie da się jej uniknąć? Pozbyć? Nawet siłą wiary?

Bowiem ja tu nie widzę książki o demonach i opętaniach. Ja tu widzę ludzki strach przed ludzkimi uczuciami, izolacje, strach przed 'zwyczajnością'. Ahh jakie to wszystko ludzkie... Jak potworne może być wyparcie, a czy potworniejsza nie będzie akceptacja? Czy diabły są po prostu nami? "Albowiem ty jesteś mną - ja jestem tobą"

Daruję sobie omawianie atmosfery czy każdej postaci bo o tym można by pisać oddzielne książki. Chce tylko poruszyć wątek, który spadł na mnie jak grom przez to opowiadanie.

"Powiedz, siostro, matce Joannie, że to wszystko dla niej, dla jej dobra, żeby ją ocalić...aby szatanów zatrzymać przy sobie...bo chcieli do niej wrócić...rozumiesz? Powiedz, nie zapomnij...powiedz, że...

Stanisław Ignacy Gombrowicz pod pseudonimem Iwaszkiewicz. Nie, czekaj, jednak Iwasz, widać to po opisach wewnętrznej pustki.

Stanisław Ignacy Gombrowicz pod pseudonimem Iwaszkiewicz. Nie, czekaj, jednak Iwasz, widać to po opisach wewnętrznej pustki.

Piękna opowieść, która pożądanie owija w sutannę. Historia, która cielesność wzmaga klasztornymi murami. Dla mnie mistrzowsko poprowadzona metafora. Iwaszkiewicz żongluje motywem opętania, a my tłumaczymy sobie istnienie zła - tak jak robimy to na co dzień. Myślę o niej, i o tym, aby szeptać: „Uczyń mnie świętą".

Piękna opowieść, która pożądanie owija w sutannę. Historia, która cielesność wzmaga klasztornymi murami. Dla mnie mistrzowsko poprowadzona metafora. Iwaszkiewicz żongluje motywem opętania, a my tłumaczymy sobie istnienie zła - tak jak robimy to na co dzień. Myślę o niej, i o tym, aby szeptać: „Uczyń mnie świętą".

Dzieło genialne, piękne w swoich detalach. Niestety reszta książek Iwaszkiewicza nie dorównuje Matce. Wspaniały audiobook czytamy przez Zborowskiego i prawie doskonała ekranizacja.

Dzieło genialne, piękne w swoich detalach. Niestety reszta książek Iwaszkiewicza nie dorównuje Matce. Wspaniały audiobook czytamy przez Zborowskiego i prawie doskonała ekranizacja.

Iwaszkiewicza nigdy dość. Psychologiczna, mentalna opowieść, która dla mnie jest świetnym przykładem mistrzowskiej formy autora. Tym razem się nie nudziłem.

Iwaszkiewicza nigdy dość. Psychologiczna, mentalna opowieść, która dla mnie jest świetnym przykładem mistrzowskiej formy autora. Tym razem się nie nudziłem.

Przeczytane dawno temu - z przyjemnością i zaciekawieniem, chociaż nie lubię Iwaszkiewicza od strony ludzkiej, na ile go poznałem ze wspomnień na jego temat i fragmentów jego dzienników...
Wciągająca historia. Myślę, że warto sobie przeczytać, szczególnie że to swego rodzaju klasyka polskiej literatury.
Na pewno lepsze, niż dziesiątki współczesnych plastikowych gniotów...

Przeczytane dawno temu - z przyjemnością i zaciekawieniem, chociaż nie lubię Iwaszkiewicza od strony ludzkiej, na ile go poznałem ze wspomnień na jego temat i fragmentów jego dzienników...
Wciągająca historia. Myślę, że warto sobie przeczytać, szczególnie że to swego rodzaju klasyka polskiej literatury.
Na pewno lepsze, niż dziesiątki współczesnych plastikowych gniotów...

Doskonałe opowiadanie Iwaszkiewicza. Jest zdecydowanie dłuższe niż zwykle ale dzięki temu radość czytania i odkrywania trwa dłużej. Ja wykorzystałem chyba wszytko możliwości na zapoznanie się z utworem: książka, audiobook oraz film. Zapewne istnieją też sztuki teatralne, na ktoe chętnie bym się wybrał. Opowiadanie ma w sobie wszystko co powinno mieć: jasna fabuła, dokładnie opisani bohaterowie oraz miejsce akcji, napięcie, zamknięcie akcji.

Doskonałe opowiadanie Iwaszkiewicza. Jest zdecydowanie dłuższe niż zwykle ale dzięki temu radość czytania i odkrywania trwa dłużej. Ja wykorzystałem chyba wszytko możliwości na zapoznanie się z utworem: książka, audiobook oraz film. Zapewne istnieją też sztuki teatralne, na ktoe chętnie bym się wybrał. Opowiadanie ma w sobie wszystko co powinno mieć: jasna fabuła, dokładnie...

Na świetnie zarysowanym tle prowincji, cicha i uduchowiona aura klasztoru urszulanek odsłania mroki odwiecznej walki dobra ze złem, które w postaci ludzkich namiętności, ambicji oraz pragnień włada praktycznie każdym z przedstawionych bohaterów.
Ciekawy, mądry tekst.

Na świetnie zarysowanym tle prowincji, cicha i uduchowiona aura klasztoru urszulanek odsłania mroki odwiecznej walki dobra ze złem, które w postaci ludzkich namiętności, ambicji oraz pragnień włada praktycznie każdym z przedstawionych bohaterów.
Ciekawy, mądry tekst.