Y – Ostatni z mężczyzn to dla mnie komiks szczególny. W 2008 roku, kiedy jeszcze wydawało mi się, że o historiach obrazkowych wiem bardzo wiele, zanurzyłem się w magiczny świat skanów. Magiczny, bo było w nim na wyciągnięcie ręki właściwie wszystko, co mnie interesowało, jeśli chodzi o amerykańskie pozycje. Okazało się, że o komiksach nie wiem właściwie niczego; nie znam nie tylko rzeczy opatrzonych zupełnie obcymi dla mnie nazwiskami, ale i wielu dzieł moich ulubionych autorów (...).
Po niemal dekadzie, z radością trzymając w rękach trzy tomy polskiego wydania Ostatniego z mężczyzn, stwierdzam, że ta seria nadal jest tak samo dobra! Nie przemawia przeze mnie żaden sentyment, bo te 8 lat wcześniej nie byłem jednak dzieciakiem, który bezkrytycznie przyjmował każdy nowy komiks. Uważam, że to wciąż jedna z najlepszych graficznych (i nie tylko) historii science fiction, jakie znam.
W cyklu wykreowanym przez Vaughana i Guerrę nie ma już mężczyzn – z niewiadomych przyczyn wyginęli wszyscy, oczywiście poza Yorickiem, czyli tytułowym protagonistą oraz Ampresandem, jego nieznośną małpą. Dlaczego tak się stało? Dlaczego na świecie pozostały same kobiety, z dwoma wyjątkami? Tego z początku nie wiemy, a i później scenarzysta nie serwuje nam banalnego czy oczywistego rozwiązania. W każdym razie przebywający w Stanach Zjednoczonych Yorick ma bardzo ważną misję: jego niedoszła narzeczona jest w Australii, bez jakiegokolwiek kontaktu z naszym bohaterem. Chłopak postanawia ją odszukać, jednakże jeszcze nie wie, że świat ma wobec niego plany, które wcale nie ułatwią jego zadania.
Fabuła serii daje możliwość śledzenia podróży Yoricka po pozbawionym mężczyzn świecie oraz obserwowania jego przemiany z niezbyt odpowiedzialnego i dojrzałego wesołka w zupełnie innego człowieka, obdarzonego bagażem niekoniecznie tylko tych dobrych doświadczeń. Obie sprawy są równie fascynujące, tak samo jak przedstawienie świata, gdzie żyją niemal wyłącznie kobiety. Zapewne wielu czytelników przed sięgnięciem po ten komiks nie zastanowi się dłużej i na poważnie, jak wyglądałby taki świat; tymczasem, poza najbardziej oczywistymi sprawami takimi jak nadchodząca wielkimi krokami zagłada całej ludzkości, niesie to za sobą również całą masę innych konsekwencji. Zupełnie zmienia się na przykład układ sił militarnych na Ziemi, a to i tak tylko wierzchołek góry lodowej.
Y – Ostatni z mężczyzn to serial świetnie poprowadzony od początku aż do finalnego epizodu, który pamiętam i wspominam z autentycznym wzruszeniem do dzisiaj (czytelnicy polskiego wydania muszą na niego jeszcze trochę zaczekać). Wzruszeniem z powodu samego wydźwięku historii, jak i wywołanego rozstaniem z postaciami, do których swego czasu zdążyłem się przywiązać (a teraz robię to ponownie…). To seria wypełniona świetnymi pomysłami, wieloma niezapomnianymi dialogami oraz charakterystycznymi dla Vaughana nawiązaniami do popkultury. W dodatku bardzo dobrze narysowana, choć muszę przyznać, że przy takim scenariuszu kadry Guerry stanowią jedynie bardzo udane, ale jednak tło.
Przyjmuję ten cykl niemal bezkrytycznie...

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2016/11/06/y-ostatni-z-mezczyzn/

Y – Ostatni z mężczyzn to dla mnie komiks szczególny. W 2008 roku, kiedy jeszcze wydawało mi się, że o historiach obrazkowych wiem bardzo wiele, zanurzyłem się w magiczny świat skanów. Magiczny, bo było w nim na wyciągnięcie ręki właściwie wszystko, co mnie interesowało, jeśli chodzi o amerykańskie pozycje. Okazało się, że o komiksach nie wiem właściwie niczego; nie znam...