http://superbook.blog.pl/2016/08/28/261-brian-posehn-gerry-duggan-scott-koblish-mike-hwthorne-deadpool-lowca-dusz/

W poprzednim tomie Deadpoolowi przyszło zmierzyć się z całym panteonem zmarłych, amerykańskich prezydentów. To pożyteczna lekcja historii USA w nieco umarlackiej wersji zakończyła się dość ciekawym zwrotem akcji. Agentka Preston traci życie, a przynajmniej fizycznie. Jej dusza trafia staje się współlokatorem w ciele Deadpoola. Życie w ciele psychotycznego najemnika, który jest niemal nieśmiertelny przynosi wiele, wątpliwej jakości, lecz jednak, atrakcji.

Tym razem Deadpoolowi przyjdzie się zmierzyć z nadludzkimi i piekielnymi mocami. Na swej drodze spotka Daredevila, Jessicę Jones i Superior Spider- Mana. Ale zanim to następuje- mały powrót do przeszłości. Do czasów, gdy Tony Stark zaglądał do kielicha, a funkcję Iron Mana często pełnił ktoś w jego zastępstwie. Zazwyczaj bywał to późniejszy War Machine, James Rhodes. Tym razem w zbroję Złotego Avengera wskakuje Deadpool. I pewne wątki z „Demona w butelce” się wyjaśniają… :D

A wracając do przeciwników Deadpoola. Pyskaty Najemnik paktuje z mocami piekielnymi. Pytanie- która ze stron jest tą przegraną ? Aby wykupić duszę swego druha, znanego z poprzedniego tomu okultysty, musi zabić osoby wskazane przez demona Vetisa. A plejada ich jest dość kolorowa- parodia Donalda Trumpa- Donald Gump, stworzona jeszcze zanim miliarder wyruszył w rajd ku fotelowi prezydenta USA. Który na dodatek posiada prorocze zdolności. Człowiek, którego kule i wszelakie zagrożenia się nie imają. Złośliwa, wredna parodia Aquamana, lecz w całej swej zgryźliwości- naprawdę udana. :) Ale najbardziej z grupy ludzi, z którymi jak się okazuje Vetis podpisał wcześnie pakt, podobał mi się zmiennokształtny jegomość, upodabniający się do kilku znanych herosów Marvela, ale to nie wszystko. W wykonaniu przeciwnika Deadpoola najciekawszą metamorfozą jest ta, w której przybiera on kształt Randy’ ego „Macho Mana” Savage. :)

Tom jest pełen deadpool’owskiego humoru, ale szczególnie bawiła mnie relacja z agentką Preston, oraz z jej rodziną. Jak zawsze można tez liczyć na wiele nawiązań do historii Marvela i innych serii. A i również na małe odniesienie do klasyki kina. Mała podpowiedź: Nowy York i taksówka.

Scott Koblish, mimo iż ilustrował pierwszy zeszyt tomu, ukradł całe show. Pop artowa, pełna odniesień do klasycznych rysunków kreska, mająca jednak w sobie nowocześniejszy sznyt. I te rastry tu i tam… :) Ale Mike Hathorne również wykonał kawał solidnej roboty. Szczególnie w kwestii mimiko postaci, co najlepiej widać na przykładzie Mefisto. Pan Piekła to badass pełną gębą, ale rysownik sprawnie wykorzystał fakt, iż ma on dość kanciaste rysy gęby i tym samym ciekawe pole do popisu.

Podsumowanie: „Deadpool” może nie jest tak dobry jak „Thor Gromowładny” Jasona Aarona, ani nie ma rozmachu „Avengers” Jonathana Hickmana, ale z pewnością dostarcza najwięcej przyzwoitej rozrywki z całego Marvel NOW! Egmontu. Pozornie śmieszkowy heros niesie za sobą wiele warstw ciekawej treści, a humorzasta oprawa sprawia, że nawet jeśli ktoś jej nie skuma, to i tak komiks będzie mu się podobał.

http://superbook.blog.pl/2016/08/28/261-brian-posehn-gerry-duggan-scott-koblish-mike-hwthorne-deadpool-lowca-dusz/

W poprzednim tomie Deadpoolowi przyszło zmierzyć się z całym panteonem zmarłych, amerykańskich prezydentów. To pożyteczna lekcja historii USA w nieco umarlackiej wersji zakończyła się dość ciekawym zwrotem akcji. Agentka Preston traci życie, a przynajmniej...