Wiele książek traktujących o umierających na raka oferuje nam słodko-gorzko-płaczliwy, schematyczny scenariusz. Dziewczyna choruje na raka i od razu znajduje miłość (chciałoby się powiedzieć, że silniejszą niż śmierć). Na jej drodze pojawia się bowiem książę z bajki, który próbuje sprawić żeby umieranie było dla niej łatwiejsze. Spędza z nią czas umilając jej ‘resztki życia’ jakby w ogóle opcja, że pokona chorobę nie istniała. Często autorzy powieści młodzieżowych od razu spisują swoich bohaterów na straty byleby wycisnąć łzy u czytelnika, a później szlachetnie je osuszyć wchodząc z bajkowymi ideałami. Pamiętajmy jednak… życie to nie bajka, a scenariusze, o których czytamy, choć mają piękne przesłanie to w efekcie niewiele mają z rzeczywistością wspólnego. Czytając Earl i ja i umierająca dziewczyna dostałam, więc niczym obuchem po głowie. Pierwsza reakcja? Co ja w ogóle czytam! Druga… NAPRAWDĘ to czytam??! Trzecia… O CHOLERA! Niejednego odrzuci dosyć kontrowersyjna forma stosowana przez autora. Przez całą powieść praktycznie bluzga błotem. Sprośne żarty, wulgaryzmy i bardzo luźne zapodawanie treści. Niektórzy mogą uznać tą książkę za bełkot nastolatka, który ciągle nawija jak idiota „mający grzybicę mózgu”. Ja sama, choć troszkę zbulwersowana takim podejściem do tematu ( w końcu jestem przyzwyczajona do niekontrowersyjnych powieści z bajkowymi ideałami!), teraz po przeczytaniu całości mogę śmiało stwierdzić, że nie mogłam wybrać lepszej powieści na ten czas.


Nie wolno żyć tylko w chmurach z marzeniami. Taka dawka zabawnie-gorzko-realistycznego spojrzenia na rzeczywistość też się przydaje. I choć sam opis zarzeka, że „Brak w niej Ważnych Życiowych Lekcji, które wycisną łzy z twoich oczu.” To ja niestety nie mogę się z nim zgodzić. Racja, nie podaje nam tych lekcji na tacy i nie wywołuje wzruszenia, ale według mnie można je wynieść (być może mam tendencję do nadinterpretacji, więc wybaczcie mi, jeśli wy czytając ją ich nie dostrzeżecie). Nieważne, jaka forma. Ważne, że swoja! Warto być sobą zarówno w tym, co się robi jak i w kontaktach z ludźmi. To jest moja lekcja życiowa płynąca z tej lektury. Co do łez… pojawiły się nie ze wzruszenia acz ze śmiechu, bo podobno „Śmiech i łzy są najbliższymi krewniakami”! Spodziewajcie się dosłownie mówiąc komediodramatu. Naprawdę nie brakuje w tej książce humoru. Dziwnego niczym bohaterowie, ale jednak humoru.


Bohaterowie to mieszanka wybuchowa. Greg to nieco aspołeczny, niewierzący w siebie, samokrytyczny, nieokrzesany chłopak, który ma specyficzne poczucie humoru. Do tego wraz z przyjacielem Earlem tworzy filmy, o których będziecie mieli zresztą okazję przeczytać krótkie streszczenia. I wierzcie mi uśmiejecie się, bo wyobraźni im nie brakuje.
Earl to z kolei wulgarny chłopak, mający tendencję do sprośnych żartów. Ich relacja jest skomplikowana jak oni sami, ale bez wątpienia można zauważyć łączącą ich pasję i przyjaźń. Wkrótce i chora dziewczyna dołącza do tego duetu.

Earl i ja i umierająca dziewczyna to historia inna niż te, które dotychczas czytałam. Autor zaskoczył mnie formą, narracją, kreacją postaci i dużą dozą specyficznego humoru.To było ciekawe doświadczenie czytelnicze.

Wiele książek traktujących o umierających na raka oferuje nam słodko-gorzko-płaczliwy, schematyczny scenariusz. Dziewczyna choruje na raka i od razu znajduje miłość (chciałoby się powiedzieć, że silniejszą niż śmierć). Na jej drodze pojawia się bowiem książę z bajki, który próbuje sprawić żeby umieranie było dla niej łatwiejsze. Spędza z nią czas umilając jej ‘resztki...