Zapraszam na
www.nalogowy-ksiazkoholik.blogspot.com

Co mnie skłoniło do przeczytania tej książki? Nie mam pojęcia. Chyba ciekawość przed tym, co wcześniej było dla mnie niezgłębione. Jasne, że zdawałam sobie sprawę, że istnieje jakaś tam zorganizowana przestępczość. Nigdy jednak nie miałam – i raczej nie chcę – mieć z nią kontaktu. Ciekawość jednak zwyciężyła i tak zaczęłam czytać, z pewną dozą sceptyczności, książkę o polskiej mafii. I powiem wam, że wpadłam. Całkowicie i bezpowrotnie wpadłam w jej szpony.

Tytuł: Masa o kilerach polskiej mafii
Autor: Artur Górski, Jarosław Sokołowski
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Po raz kolejny Artur Górski przeprowadził wywiad rzekę z Jarosławem „Masą” Sokołowskim, w którym zdradził kulisy pracy kilerów polskiej mafii. W książce prezentowane są najciekawsze, a tym samym najniebezpieczniejsze sylwetki najlepszych morderców. Z wywiadu możemy się dowiedzieć, co kierowało kilerami, dlaczego zdecydowali się na takie życie i co czuli, wykonując dane zlecenie. Z dziennikarzem rozmawiali również inni przestępcy, których nie krępowało mówienie o śmierci i zbrodniach, w jakie byli zaangażowani.

Pierwsze, co rzuca się w oczy po rozpoczęciu lektury, to swoboda, z jaką Masa mówi o mafii, zdradzając fakty dotychczas ukryte przed zwykłym człowiekiem. Dlatego książka wyda się niektórym wstrząsająca i pozbawiona skrupułów. Może jest to spowodowane tym, że w głównej mierze to wypowiedź człowieka głęboko związanego z przestępczością. Artur Górski rzadko zdradza swoją obecność, a momenty, w których występuje, zazwyczaj rozpoczynają rozdział lub odpowiednim pytaniem naprowadzają rozmówcę na konkretny temat. Masa natomiast snuje pozbawioną jakichkolwiek metaforycznych odniesień opowieść. Po prostu opowiada o tym, co widział na własne oczy, a dzięki temu czytelnik ma większą świadomość prawdziwości wydarzeń. I właśnie ta świadomość wstrząsa człowiekiem dogłębnie.


Dotychczas jedynie z polskiego kina akcji mogłam się dowiedzieć czegoś o mafii. Wiadomo, że takie informacji nie odzwierciedlają jej prawdziwego oblicza, a widz nie spodziewa się, że wychodząc z kina, może zaliczyć kulkę. Dosłownie, bo między innymi również o takich sytuacjach można się dowiedzieć z wywiadu. Fakt, że jeszcze przed 2000 rokiem strzelano na ulicy w niczego niespodziewającego się człowieka i to przed polską restauracją czy supermarketem, wydaje się wprost nieprawdopodobny. W końcu nie żyjemy na Sycylii, czy w jakimś innym miejscu, gdzie rzeczywiście przestępczość zorganizowana nikogo nie dziwi. A jednak i takie przypadki się zdarzały.

Co jeszcze odkryła przede mną lektura tego książki? Przede wszystkim obraz stereotypowego gangstera odszedł w niepamięć. Okazało się, że oni mają niewiele wspólnego z tymi filmowymi mafiozami, którzy robią rozpierduchę na ekranie. Jasne, że to przede wszystkim mężczyźni, dla których danie komuś po mordzie nie jest niczym szczególnym, ale poza swoją „pracą” prowadzą normalne życie, mając u boku kochającą żonę i gromadkę dzieciaków. Nie wszyscy to napakowani kretyni, którzy siłą swoich mięśni nadrabiają brak mózgu. To faceci, którzy mają głowę na karku i niejednego mogliby zagnać w kozi róg swoją inteligencją.

Masa o kilerach polskiej mafii to książka, którą warto przeczytać. Nieświadomym i niezainteresowanym tym tematem może otworzyć oczy na niektóre kwestie. Jest to ciekawa lektura, którą czyta się szybko i z zainteresowaniem. Nawet jeśli na początku jesteście sceptycznie nastawieni, to warto przełamać opory, by choć raz w życiu przeczytać coś takiego. Może nie jest to lektura zapierająca dech w piersiach, z porywającą akcją i charyzmatycznymi bohaterami, ale myślę, że dostarczy wam przynajmniej mały dreszczyk emocji. Ja może w przyszłości sięgnę po inne książki z serii.

Zapraszam na
www.nalogowy-ksiazkoholik.blogspot.com

Co mnie skłoniło do przeczytania tej książki? Nie mam pojęcia. Chyba ciekawość przed tym, co wcześniej było dla mnie niezgłębione. Jasne, że zdawałam sobie sprawę, że istnieje jakaś tam zorganizowana przestępczość. Nigdy jednak nie miałam – i raczej nie chcę – mieć z nią kontaktu. Ciekawość jednak zwyciężyła i tak...