Autorzy poszli na całość, jeżeli chodzi o przemoc. Krew leje się strumieniami, ginie każdy, kto może zginąć. Eskalacja przemocy, dosadności i brutalności, braku sumienia i empatii osiąga zenit kryminalnych opowieści. Jak gdyby Aaoron i Garney chcieli wyłożyć kawę na ławę, nie ograniczać się, nie powstrzymywać się i zrobić mega mocną i krwawą opowieść na swoich warunkach, aby dać ujście temu, co ich powstrzymywało we wcześniejszej twórczości, a co było spowodowane konwenansem, poprawnością polityczną, zdefiniowaną grupą odbiorców, lub warunkami umowy. Tutaj dali upust własnej wizji tego, jak może wyglądać krwawa, twarda kryminalna opowieść.

Taka konwencja mnie nie zraziła. Wszedłem w nią z otwartą klatą i nie mam zastrzeżeń. Trudno tutaj oczekiwać głębi, szerokich możliwości interpretacyjnych, szczegółowego tła, itp. To jest krótka, dosadna i krwawa opowieść kryminalna o ludziach uwikłanych w przemoc, wychowanych przez przemoc i amerykańską prowincję, dla których sentymenty i empatia to słowa, które gdzieś tam się pałętają w umyśle, ale można je strząsnąć jak kurz z nogawek. Brak tu jakiegoś morału, czy przesłania. Oprócz tego, że nasz świat jest równo pojebany. Z ostatniej strony: "Zaczęło się od stadka owiec. Skończyło na starcu umierającym w łóżku. Gdzieś pomiędzy zginęło mnóstwo ludzi. Tak wygląda historia Rathów. Wnioski wyciągnijcie sami. Albo nie wyciągajcie. Gówno mnie to obchodzi."

Rzecz jasna powyższe to tylko część, całość na Dzikiej Bandzie, tutaj:
http://dzikabanda.pl/teksty/felietony/pijac-ksiazki-czytajac-piwa-s03e06/

Autorzy poszli na całość, jeżeli chodzi o przemoc. Krew leje się strumieniami, ginie każdy, kto może zginąć. Eskalacja przemocy, dosadności i brutalności, braku sumienia i empatii osiąga zenit kryminalnych opowieści. Jak gdyby Aaoron i Garney chcieli wyłożyć kawę na ławę, nie ograniczać się, nie powstrzymywać się i zrobić mega mocną i krwawą opowieść na swoich warunkach,...