Byłam podekscytowana przeczytaniem kolejnej części mafijnej rodziny. Poprzednie części podobały mi się, jedne bardziej, dużo mniej, ale wciągały niesamowicie. Historia Lilly i Romeo niestety mocno rozczarowuje. Praktycznie 3/4/ książki to pokaz „miłości” pomiędzy tą dwójką. Jak dla mnie Lilly pomimo „dorosłego” wieku nadal zachowywała się jak 14, a jej monologowe pytania mogły naprawdę irytować – czy on mnie lubi? Czy umiem całować? To było jak czytanie kiepskiej książki o nastoletnim zauroczeniu. Romero niby taki zdyscyplinowany, a jednak dał się uwieść lolitce. Szczerze dla mnie pomiędzy tą dwójką zabrakło pasji, jakiegoś przyciągania, które były tak dobrze opisane we wcześniejszych częściach. Tutaj łapałam się za głowę kiedy czytałam jak Liliana się zachowuje. A myślałam, że to Aria jest najbardziej irytująca a Gianna pyskata. Cała akcja była mocno skupiona na tej dwójce, brakowało mi ciemniejszej strony mafii. Więcej było w tym pseudo romansu niż prawdziwej miłości w tle mafijnej wojny. Akcja jako tako ruszyła do przodu na koniec, kiedy ojciec dziewczyn postanowił ponownie się ożenić, przy okazji również swoją córkę. cieszyłam się, nie ze względu na nieszczęście bohaterki, ale na akcję, która w końcu ruszy do przodu! No ale niestety Lilly postanowiła zostać cierpiętnicą i poświęcić siebie, żeby nie wywołać wojny. Szczerze? Nie wierzyłam jej i wiedziałam, że to się skończy jeszcze gorzej. I miałam rację. Luca trochę mnie zawiódł. Do tej pory pokazywał się jako prawdziwy capo, w poprzedniej szczęści non stop jeździł po Giannie, o tym jak to ona się zachowuje, a tutaj całą akcję z zabiciem męża Lilly jak dla mnie przyjął dosyć spokojnie. A ich ucieczka? Gdzie prawdziwa mafia, której członkowie warują przy każdych drzwiach, korytarzach, a zamiast tego ustawiają nie wprowadzonego 13-latka? Fabiano zaimponował mi w tej scenie. Nie dość, że zgodził się postrzelić, to przy okazji wytknął Lilly, że mogła nie wychodzić za mąż. Poza tym wykazał się odwagą. Jego siostry jakoś specjalnie nie pomartwiły się długo jego stanem. Ciągle miałam w głowie głos Lilly – czy ja nie mogę być szczęśliwa? Szczerze wolałabym, żeby nie była aż tak rozpieszczoną księżniczką. Nie miała charakteru. Aria była odważna w swoim spokoju, Gianna w swoich pyskówkach a Val pozazdrościłam sposobu myślenia 😊to są partnerki prawdziwych mafijnych gangsterów. Romero jakoś zanikł przy bezbarwności Lilly. A szkoda, chłopak miał potencjał. Nie mam pojęcia o kim będzie następna cześć, chyba jeszcze nie o Fabiano, ale jestem ciekawa jak to wszystko wpłynęło na bossa Dantego 😊

Byłam podekscytowana przeczytaniem kolejnej części mafijnej rodziny. Poprzednie części podobały mi się, jedne bardziej, dużo mniej, ale wciągały niesamowicie. Historia Lilly i Romeo niestety mocno rozczarowuje. Praktycznie 3/4/ książki to pokaz „miłości” pomiędzy tą dwójką. Jak dla mnie Lilly pomimo „dorosłego” wieku nadal zachowywała się jak 14, a jej monologowe pytania...