Książka tak bardziej o śmierci okiem technika kryminalistyki. Raczej nie do kawy, chyba że ktoś ma mocny żołądek albo niewiele rzeczy go w życiu rusza. "Nie bierz do ust ręki umarlaka" może rozczarować wszystkich fanów wszelkiej maści Kryminalnych Zagadek Krowiej Wólki. Zamiast ponętnych kobiet detektywów przechadzających się na miejscu zbrodni tu i ówdzie powolnym krokiem i sprawdzających czy ciała ofiar dobrze się kadrują, otrzymujemy mocny opis pracy technika kryminalistyki, czyli brud, smród i zwłoki w różnym stanie rozkładu, które niezbyt dobrze się kadrują. Autorka w swojej książce opisuje kilkanaście lat swojej pracy - ciężkiej, mozolnej, w warunkach dalekich od komfortu. Genialnie między wierszami wyśmiewa wszelkie "głupoty", które przewijają się przez seriale kryminalne (przykładowo ściąganie odcisków palców z kamieni lub płatków kwiatów). To jest jedna z tych książek, którą powinien przeczytać każdy, kto interesuje się kryminalistyką, jak również osoby, które myślą o wybraniu takiego kierunku studiów. Z kart tej książki jasno wynika, że praca technika kryminalistyki często pozostaje niedoceniona, a sam technik musi wykazywać się mocnym żołądkiem i stalowymi nerwami. Na koniec muszę dodać, że autorka posiada bardzo specyficzne poczucie humoru, które nie wszystkim może przypaść do gustu (mnie przypadło, ale moją przyjaciółkę brzydziło). Ogólnie pozycja warta polecenia.

Książka tak bardziej o śmierci okiem technika kryminalistyki. Raczej nie do kawy, chyba że ktoś ma mocny żołądek albo niewiele rzeczy go w życiu rusza. "Nie bierz do ust ręki umarlaka" może rozczarować wszystkich fanów wszelkiej maści Kryminalnych Zagadek Krowiej Wólki. Zamiast ponętnych kobiet detektywów przechadzających się na miejscu zbrodni tu i ówdzie powolnym krokiem...