Bogactwo twórczości Hanocha Levina kryje się przede wszystkim w
różnorodności gatunków, jakimi umiejętnie operował. Pisarz, poeta i
krytyk teatralny Haim Nagid zwykł tę różnorodność porządkować wedle
klucza chronologicznego. Według niego pierwszy etap działalności
artystycznej Levina znamionują kabarety satyryczne, do drugiego należą
komedie rodzinne, zaś do ostatniego dramaty mityczne.


Levin był przede wszystkim wielkim komentatorem swojej młodej ojczyzny,
reagującym na społeczne i polityczne pulsacje miast, w których przyszło
mu tworzyć. Cykl dramatów zwanych rodzinnymi czy domowymi to
reminiscencje jego rodzinnej, polsko-żydowskiej dzielnicy Neve Szanen na
południu Tel Awiwu; to także jidyszowo-polsko brzmiące imiona, znane
ulice i miejsca. (...) Levin doskonale operuje literackimi gatunkami,
łącząc ich potencjały z własną wrażliwością. Zawsze jednak myśli o
scenie. Tekst to dla niego, podatne na liczne przekształcenia, teatralne
tworzywo. To zapis scenicznego doświadczenia, które w życiu artystycznym
Levina pełniło rolę prymarną i ku któremu podążały niemal wszystkie jego
literackie wysiłki.


Ze wstępu Justyny Biernat.