Czasami się zastanawiam, jak długo jeszcze ta seria będzie się ciągnąć, są momenty, że mam szczerą ochotę, aby zombiaki ich wszystkich zeżarły, albo niech pozabijają się tam wszyscy nawzajem (co jest bardziej prawdopodobne), ale mam niesamowicie ogromny sentyment do bohaterów i całości. Zabrnęłam tak daleko, że chyba nie mogłabym tego rzucić w cholerę i zapomnieć. Zżyłam się zarówno z serialem telewizyjnym, jak i z komiksem, z bohaterami, ale łapię się już na tym, że nie siedzę jak na szpilkach i nie wyczekuję z utęsknieniem kolejnego epizodu.

O czym tutaj? Żywe trupy bez żywych trupów. Serio, oprócz głów na kijkach stanowiących oryginalne ogrodzenie nie było tutaj żadnego umarlaka. Za to był strach, złe nastroje społeczne, po tym, co zgotowali w poprzedniej części Szeptacze, cała populacja czuje się zagrożona i jak zwykle na kogo spadają największe baty? Na dowodzącego Ricka. Czasami mu naprawdę współczuję, bo co by chłop nie robił dla innych, to wiadomo, opinie są jak dziury w tyłku – każdy ma własną. I jeszcze się taki nie urodził, co by każdemu dogodził. A co najgorsze, napięcie kumuluje się do tego stopnia, że już nie tylko trzeba obawiać się zagrożenia obcych zza kijkowego płotka, ale też twój wczorajszy znajomy może okazać się dziś twoim wrogiem.

Trochę zaczyna się wszystko zapętlać, bo jakby się ludzie nie starali, to jakoś nie mogą dojść do spokojnej egzystencji na dłuższą metę. Dodatkowo, ledwo jedno zagrożenie zostanie wyeliminowane, pojawia się następne. Swój czas miał Gubernator, później Negan (chociaż wydaje mi się, że on nie powiedział jeszcze ostatniego słowa), teraz Szeptacze. Czy świat może się odrodzić po apokalipsie zombie? To się okaże, mam nadzieję, że nie za kolejnych dwadzieścia tomów.

Czasami się zastanawiam, jak długo jeszcze ta seria będzie się ciągnąć, są momenty, że mam szczerą ochotę, aby zombiaki ich wszystkich zeżarły, albo niech pozabijają się tam wszyscy nawzajem (co jest bardziej prawdopodobne), ale mam niesamowicie ogromny sentyment do bohaterów i całości. Zabrnęłam tak daleko, że chyba nie mogłabym tego rzucić w cholerę i zapomnieć. Zżyłam...