Hasło „wyprawa badawcza” ma w sobie coś niesamowicie romantycznego – odkrywanie tajemnic świata, by lepiej zrozumieć rządzące nim zjawiska, zdaje się być niezwykle atrakcyjną możliwością. Dla zapalonych badaczy takie wyprawy będą sensem życia, inni z kolei będą chcieli się na nich sprawdzić, przekroczyć pewne granice lub spełnić jakiś swój kaprys. Dla Jack’a, narratora „Cieni w mroku”, roczna wyprawa badawcza na Spitsbergen była ostatnią szansą, by zmienić coś w swoim życiu.

Powieść Michelle Paver, napisana w formie dziennika Jack’a, jest niezwykle sugestywna. Pozwala nie tylko śledzić losy wyprawy (dość niefortunnej zresztą), ale także poznać psychikę tego bohatera i razem z nim przeżywać kolejne etapy podróży i budowy obozu w Gruhuken. Pisarka doskonale oddała całe spektrum stanów emocjonalnych Jack’a. Rozgoryczenie beznadziejnym życiem, ekscytacja z powodu podróży, nieufność w stosunku do współtowarzyszy, powolne przekonywanie się do nich, ciekawość nowych doświadczeń, pewien niepokój na myśl, że coś może przeszkodzić ich planom – wszystko to jest opisane tak plastycznie, że nie sposób oderwać się od książki. Zwłaszcza, że od pierwszych stron czytelnik wie, że coś poszło nie tak, że wydarzyło się coś strasznego.

Było to niezwykle sprytne posunięcie ze strony pisarki. Mając taką podpowiedź, człowiek chce jak najszybciej dowiedzieć się, co takiego się stało. A pani Paver doskonale potrafi stopniować napięcie. Większość zdarzeń jest opisana w taki sposób, że do końca nie wiadomo, na ile są to jakieś tajemnicze zjawiska, na ile wytwory umysłu człowieka odciętego od świata, który oprócz samotności musi się też zmierzyć z nocą polarną. Czytelnik na równi z bohaterem czuje się przytłoczony ciemnością, zimnem i samotnością.

„Cienie w mroku” to niepokojąca lektura, choć nie nazwałabym ją powieścią grozy. Dla mnie była atrakcyjna przede wszystkim ze względu na realistyczny opis funkcjonowania członków wyprawy badawczej i stan psychiczny człowieka, który jest zdany sam na siebie w niesprzyjających warunkach. Ale polecam ją wszystkim, którzy lubią poczuć ten specyficzny dreszczyk emocji przy przerzucaniu kolejnych stron książki…Boimy się ciemności, czy tego, co w niej ukryte?

Hasło „wyprawa badawcza” ma w sobie coś niesamowicie romantycznego – odkrywanie tajemnic świata, by lepiej zrozumieć rządzące nim zjawiska, zdaje się być niezwykle atrakcyjną możliwością. Dla zapalonych badaczy takie wyprawy będą sensem życia, inni z kolei będą chcieli się na nich sprawdzić, przekroczyć pewne granice lub spełnić jakiś swój kaprys. Dla Jack’a, narratora...