Publikacja tego tytułu wywołała u mnie - zapalonego kibica siatkówki - żywiołową reakcję, mieszczącą w sobie pełną ambiwalencję wrażeń. Opowieść snuje bowiem nasz Guma, absolutna legenda i jeden z najbardziej utytułowanych polskich siatkarzy w historii. Z pełną odpowiedzialnością należy przyznać, że kariera Pawła Zagumnego stanowi zarazem historię modernizacji i eksplozji naszej siatkówki na przełomie wieków, która doprowadziła nas wszystkich do wielkich uniesień i łez radości z sukcesów osiągniętych przez naszą reprezentację w ostatnich latach. Drobny sceptycyzm udzielił mi się w chwili, gdy uświadomiłem sobie, że książkę napisał (przy pomocy dziennikarza) siatkarz, którego znakiem rozpoznawczym jest spokój, oszczędność w słowach i swego rodzaju introwertyzm. Musi rozbudzić ciekawość, co nam chce przekazać "cichy generał", który przez 20 lat kariery udzielił kilku lakonicznych wywiadów. Czy taki facet może opowiedzieć coś ciekawego? Czy chce wystawić swojej karierze piękne epitafium, przerywając festiwal milczenia?

Niestety, ale Paweł tchnął w książkę treść i przemyślenia w sposób rozczarowująco oszczędny. Nie mówi nam nic, czego nie wiedzieliśmy z perspektywy kibica lub czego nie mogliśmy się domyślać. Książka zawodzi na całej linii. Paweł to niekwestionowana, żywa legenda naszej siatkówki. Wywołuje to spore oczekiwania. Tymczasem Paweł nie opisuje atmosfery panującej w drużynie narodowej. Zmian jej charakteru na przestrzeni lat. Brakuje skupienia się na szczegółach. Nie odnajdziemy żadnych anegdot lub dykteryjek z życia reprezentanta. Do braku finezji pisarskiej w biografiach sportowców można się przyzwyczaić. Ale Paweł to 20 lat gry w reprezentacji, setki zagranicznych wyjazdów. Przecież musi to oznaczać doskonały materiał do przemyśleń. Otrzymujemy natomiast mocno ubogi opis naszej "narodowej dyscypliny", przedstawiony z perspektywy mało uważnego i niezbyt refleksyjnego obserwatora. Mocno rzuca się w oczy zaniechanie ukazania życia reprezentacji od kuchni. Wszystko ujęte lapidarnie i oszczędnie - perypetie, gdy kadrę objął Wagner, kontrowersje wokół odejścia z ZAKSY, odmowę gry w kadrze Anastaziego.

Dla mnie, choć piszę to pełen zawodu, biografia Pawła to suchy opis faktów i wydarzeń związanych z naszą siatkówką na przestrzeni ostatnich 20 lat. Nie mogłem pozbyć się w trakcie lektury wrażenia, że czytam relacje prasowe z kolejnych etapów kariery Gumy. Kibic nie dostaje nic, czego mógłby oczekiwać od faceta, który postanowił napisać książkę. Wyłania się z tej historii siatkarz, w wielkość którego nikt nie wątpi, pracuś, który po prostu robił swoje i oddał serce siatkówce. Czy wielkość obliguje do wydawania autobiografii? Łatwo tutaj o refleksję, że w pewnych przypadkach nie jest to wskazane...

Publikacja tego tytułu wywołała u mnie - zapalonego kibica siatkówki - żywiołową reakcję, mieszczącą w sobie pełną ambiwalencję wrażeń. Opowieść snuje bowiem nasz Guma, absolutna legenda i jeden z najbardziej utytułowanych polskich siatkarzy w historii. Z pełną odpowiedzialnością należy przyznać, że kariera Pawła Zagumnego stanowi zarazem historię modernizacji i eksplozji...