„Bracia w chwale” to trzeci tom cyklu Man of War, klasycznej space opery autorstwa H. Paula Honsingera, którą na polski rynek wprowadziło wydawnictwo Drageus. Zanim przejdę do recenzji trzeciego tomu, pokrótce o całym cyklu.

Głównym bohaterem Man of War jest młody oficer floty Unii Max Robichaux, który obejmuje pierwszą samodzielną posadę dowódczą na niszczycielu Cumberland. Dostaje do dyspozycji świetny okręt i niekonwencjonalnych oficerów, ale musi zmagać się z problemami, które wynikają z braku kompetencji poprzedniego dowódcy. Cumberland i jego załoga to tylko mały trybik wielkiej floty, która walczy na śmierć i życie z Krag, szczuropodobnymi obcymi, których celem jest zagłada całej ludzkości.

W trzecim tomie serii Robichaux i Cumberland mają już opinię specjalistów od zadań niemożliwych. Dlatego dostają tajną, niemal niemożliwą do realizacji misję dywersyjną na zapleczu frontu. Jeśli im się to powiedzie, umożliwi to ludzkości podjęcie kontrofensywy i przejęcie inicjatywy strategicznej po raz pierwszy w długiej wojnie.

Na kartach książki spotykamy starych znajomych z poprzednich tomów, takich jak szef służby medycznej dr Sahin czy szef mechaników Wehrner Vaughn Brown. Trudno żeby było inaczej, skoro wciąż towarzyszymy tej samej załodze, składającej się z nieco ponad 200 osób.

I prawdę mówiąc zaczyna trochę wiać nudą. Przede wszystkim z powodu zbyt wolnego prowadzenia akcji. Nie chodzi tu o sceny akcji. Bitwy kosmiczne są jeszcze bardziej rozbudowane i pełne zwrotów niż w poprzednich tomach. Tyle że w pierwszych dwóch częściach pojedynki w zimnej próżni kosmosu stanowiły ważną część, ale tylko część całości narracji. W "Braciach w chwale" dominują nad całą resztą.

Otwierająca książkę bitwa kosmiczna zajmuje 102 z niespełna 400 stron książki. 1/4 jej objętości to jedno starcie. I to wcale nie kulminacyjne czy najważniejsze. Jego wynik nie przesuwa radykalnie akcji do przodu. To po prostu jedno z wielu starć w czasie całej wojny.

I niestety jest to problem, który powraca. W tym gatunku literackim dobrze i szczegółowo opisana bitwa kosmiczna to jeden z kluczowych elementów, zgoda. Ale te bitwy muszą do czegoś prowadzić. W pierwszych dwóch tomach był to krok ku rozwiązaniu zagadki, zawarcia ważnego układu dyplomatycznego czy stanowił sprawdzian dla nowych umiejętności zahukanej załogi. Tym razem często mam wrażenie, że bitwy są wprowadzane przez autora same dla siebie.

Co pewnie jest to dość realistyczne, bo w końcu dla większości żołnierzy frontowych życie toczy się od starcia do starcia. Jednak dla powieści przygodowej osadzonej w głębokim kosmosie nadmiar realizmu może być zgubą dla fabuły.

Drażnić zaczęli mnie też bohaterowie. W pierwszym tomie, gdy Robichaux stanął przed załogą, którą poprzedni dowódca doprowadził na skraj załamania nerwowego, nadzwyczajne umiejętności jego i kadry oficerskiej były potrzebne, by przezwyciężyć kryzys. Teraz autor nieco przesadza. Mamy oto dowódcę, który niby nie przestrzega regulaminu, ale jest takim geniuszem, że wymyśli najbardziej nieprawdopodobny sposób wyjścia z opałów. A przy tym udaje mu się każdy, najbardziej nieprawdopodobny manewr. Może dlatego, że jego mechanicy są w stanie rutynowo dokonywać cudów? A może dlatego, że ma obok siebie lekarza, który jest nieco naiwny w sprawach kosmicznych, ale wykazuje się absolutnym geniuszem w innych kwestiach?

W pewnym momencie ci idealni, nieskazitelni bohaterowie zaczynają drażnić. Chciałoby się, żeby pokazali jakieś bardziej ludzkie oblicze.

„Bracia w chwale” to wciąż przyjemna lektura, jednak brakuje jej świeżości poprzednich tomów. Polubiłem załogę Cumberlanda stąd moje rozczarowanie ich najnowszymi przygodami. Trzeba jednak przyznać, że końcówka była na tyle ciekawa, że na pewno dam szansę kolejnemu tomowi.

Krzysztof Krzemień