To miała być jedna z najważniejszych premier tego lata – gdziekolwiek by się człowiek nie obrócił, wszyscy wspominali o „Niezauważalnej”, wydanej przez wydawnictwo YA! w lipcu tego roku. Tajemnicza okładka, Marcus Sedgwick, znany już z takich powieści jak „Królowa Cieni” czy „Pocałunek śmierci”, interesujący opis z tyłu okładki – czego chcieć więcej? Wszystkie znaki na ziemi i niebie sugerowały niesamowitą, zapadającą w pamięci lekturę, gdy tymczasem czytelnicy otrzymali coś zupełnie przeciwnego…

Za sprawą pewnego maila szesnastoletnia Laureth ma prawo przypuszczać, że jej ojciec – Jack Peak, znany powieściopisarz – zamiast w Szwajcarii znajduje się w Stanach Zjednoczonych. Co tam robi? Dlaczego nie powiadomił o tym rodziny? Zaniepokojona brakiem jakiekolwiek kontaktu, Laureth postanawia odnaleźć ojca na własną rękę i wybrać się w podróż z Wielkiej Brytanii do USA. Jest tylko jeden problem – dziewczyna jest niewidoma. Zabiera więc ze sobą swojego siedmioletniego brata, powierzając mu rolę przewodnika. Razem szukają kolejnych tropów, próbując rozwikłać tajemniczą zagadkę… Co ma z nią wspólnego liczba 354? Co oznaczają kolejne zbiegi okoliczności? 

Powieść Sedgwicka ma na pewno ogromny potencjał. Niewidoma narratorka, co raczej nie jest zbyt częstym zabiegiem, zbiegi okoliczności, które pełnią tu bardzo ważną rolę – każdy z bohaterów spróbuje odpowiedzieć na pytanie, czy istnieje coś takiego jak przypadek – a także fascynacja liczbą trzysta pięćdziesiąt cztery, kompletnie nieoddana w polskim tłumaczeniu (fragment „Niezauważalnej” jest napisany za pomocą wyrazów trzy-, pięcio- i czteroliterowych na przemian). Wszystkie te rzeczy jednocześnie powinny stanowić pełną pytań, pasjonującą lekturę, gdy tymczasem stanowią książkę okropnie nudną (może z wyjątkiem rozważań na temat przypadków), banalną i zwyczajnie nijaką. Historia jest zupełnie nieprzekonująca, momentami ocierająca się o absurd, wiele wątków było zupełnie niepasujących i wziętych z Księżyca, a wszystko, co było dobre w „Niezauważalnej” zepsuło zakończenie. Bardzo słabe zakończenie, ściślej mówiąc.

„Niezauważalna” nie jest dobrą książką. Nie zachwyca ani pod względem fabularnym, ani językowym, a polubienie takich bohaterów jak nieodpowiedzialna i lekkomyślna Laureth graniczy z niemożliwością. Moje rozczarowanie względem tej pozycji było o tyle większe, że nastawiłam się na naprawdę ciekawą lekturę – a otrzymałam zupełnie bezbarwną. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że była to powieść zupełnie nieprzemyślana – praktycznie z każdej strony wyzierają luki logiczne – i niedopracowana. Z przykrością stwierdzam, że najnowsza książka Marcusa Sedgwicka to rozczarowanie przez wielkie R. Nie polecam.

Weronika Wróblewska