"...Rok ów był rokiem zgrozy, a pełnił się doznaniem uczuć możniejszych nad zgrozę, dla których niemasz na ziemi nazwy. Sporo bowiem przytrafiło się cudów i znaków, i wszędy — na ziemi i na morzu —czarne skrzydliska Dżumy rozpostarły się bezbrzeżnie. Nie uszło wszakże uwagi tych, którzy są gwiazd świadomi, że pozór nieba zapowiada klęskę, a — między innymi — ja, Grek — Ojnos..."

Poe wprowadza nas w przypowieść filozoficzną z elementami biblijnymi, mitologicznymi, okultyzmu, zmierzamy do przedsionka piekieł, śmierć nas prowadzi ale też bramy niebios otwierają się...
Ojnos jak tytułowy cień uosabia, ucieleśnia podróż dusz, te dusze to zwierciadło ludzkie, strach przed złym śmiercią i odwieczne pytanie czy dostanę się do przedsionka piekieł czy bram niebieskich....
Czy Charon mnie będzie swą łodzią wiózł czy może aniołowie mnie zabiorą i Piotr będzie mnie witał...
Smutna przypowieść, momentami mrocznie się robiło....

"...Rok ów był rokiem zgrozy, a pełnił się doznaniem uczuć możniejszych nad zgrozę, dla których niemasz na ziemi nazwy. Sporo bowiem przytrafiło się cudów i znaków, i wszędy — na ziemi i na morzu —czarne skrzydliska Dżumy rozpostarły się bezbrzeżnie. Nie uszło wszakże uwagi tych, którzy są gwiazd świadomi, że pozór nieba zapowiada klęskę, a — między innymi — ja, Grek —...

Mroczne, ale nie najlepsze.

Mroczne, ale nie najlepsze.