Pomysł na tę książkę jest ciekawy, ale trzeba ją jeszcze dopracować.
Pierwsze parę stron poświęconych jest historycznym problemom określenia daty Wielkanocy, śladom po tym wydarzeniu, w rodzaju Całunu Turyńskiego. W ten sposób dochodzimy do "dowodzenia" zmartwychwstania Chrystusa i niestety argumentacja jest prowadzona trochę zbyt agresywnie, np. zbędne są emocjonalne wstawki w rodzaju "postawa twórców hipotezy wizji subiektywnych to przejaw fanatyzmu naukowego" (s. 29).
Następnie przedstawiane są kwestie religijne związane z Wielkanocą i harmonogram obchodzenia Wielkanocy w kościele (w tym kwestie liturgiczne), począwszy od środy popielcowej, przez post, niedzielę palmową, do triduum paschalnego.
To wartościowe i wreszcie zrozumiałem sens określenia "Baranek Boży", właśnie w odniesieniu do żydowskiego święta Paschy, gdzie składano w ofierze baranka, a które to święto koincyduje z Wielkanocą. Dowiedziałem się też (!:) o rytuale zapalania ognia w Wielką Sobotę, o padaniu kapłana na twarz w Wielki Piątek. W tej części zabrakło mi kilku rzeczy: opisu kuszenia Jezusa na pustyni, szczegółów biblijnych tryumfalnego wjazdu do Jerozolimy, sądu przed Piłatem, drogi krzyżowej, szczegółów o zmartwychwstaniu takich, jak np. zstąpienie do piekieł czy szczegóły objawienia się Apostołom (np. brak słynnych słów Tomasza "Pan mój i Bóg mój"). Tą część warto zatem rozwinąć--nawet jeśli autorom wydaje się to "oczywistością", nie wartą omawiania.
Dalej następuje część poświęcona tradycjom, omawia się tu np. sposoby barwienia jajek, uzyskiwania różnych wzorów (malowanie woskiem przed zabarwieniem!), znaczenie kolorów, znaczenie jajka jako symbolu zmartwychwstania, chleba jako Ciała Chrystusa, itd.
W części poświęconej tradycjom pojawiają się jednak pewne problemy z jakością źródeł. Np. na str.76 w streszczeniu podane jest, że śmigus-dyngus to tradycja słowiańska, a parę linijek później napisano, że słowo dyngus jest pochodzenia niemieckiego (co jest prawdą, jak i cały zwyczaj--niebezpiecznie jest niestety cytować prace z 1903r). Podobnie na s. 58 mamy napisane, że Słowianie używali jajek jako symboli solarnych--tymczasem według bodaj tego co czytałem u Szyjewskiego, pisanki kładło się na grobach zmarłych... Na tej samej stronie autorzy odwołują się do "mitologii śródziemnomorskiej"... Hmm, do greckiej? rzymskiej? perskiej? egipskiej? Brak precyzji:)
Na szczęście te odwołania do słowiańszczyzny stanowią niewielki fragment całego opracowania. Gdyby autorzy chcieli temat rozwinąć, proponuję omówić również pogańskie obchody równonocy wiosennej, wspomnieć o jakimś Jaryle, z poświęceniem ognia kojarzą mi się też mocno Sobótki (ale to latem)--warto byłoby to skomentować.
Na zakończenie autorzy podają krótkie notki odnośnie sposobów świętowania Wielkanocy w różnych krajach świata. Życzę autorom kolejnego, rozszerzonego wydania. W toku redakcji proponuję też pochylić się nad wprowadzeniem podpisów pod ilustracjami--brakowało mi tego. Podobnie, warto dodać źródła cytatów, umieszczanych w prawym dolnym rogu parzystych stron (nie zawsze są obecne--rozumiem, że niekiedy są to powiedzenia ludowe, ale to też można zaznaczyć).

Pomysł na tę książkę jest ciekawy, ale trzeba ją jeszcze dopracować.
Pierwsze parę stron poświęconych jest historycznym problemom określenia daty Wielkanocy, śladom po tym wydarzeniu, w rodzaju Całunu Turyńskiego. W ten sposób dochodzimy do "dowodzenia" zmartwychwstania Chrystusa i niestety argumentacja jest prowadzona trochę zbyt agresywnie, np. zbędne są emocjonalne...