Ach, być prawdziwą księżniczką! Co za… nuda! Wciąż tylko piękne suknie (a większość różowa, brr!), pozłacane naczynia z ulubionymi przysmakami (ile można?), kłaniająca się służba spełnia wszystkie zachcianki (mógłby ktoś wreszcie się sprzeciwić!), trzy komnaty zabawek (większość nie rozpakowana), ale za to zero koleżanek i kolegów (co to za frajda bawić się samej?). Po południu znowu przyjęcia (nuuuuuda), wciąż tylko sztywne zachowanie, zakaz okazywania emocji i brudzenia się (jako żywo jak manekin), a do tego to obrzydliwe bogactwo (nic zabawnego mieć wszystko)! Któż by to wytrzymał? Przyszłość też nie rysuje się interesująco: oczekiwanie na odpowiedniego kandydata na męża i nużące obserwowanie kolejnych łamag spadających w przepaść z wąskiego muru otaczającego zamek podczas próby odwagi albo niekończące się wypatrywanie wyruszających na smoka śmiałków, którzy nigdy nie wracają. Na dodatek smoki lubiące porywać księżniczki przerzuciły się na wirtualne aktywności (gry Porwanie 2.0 i Pożar(ł) 3.0), inne królewny zamiast odwiedzin wysyłają e-maile i lajkują, a gdy chce się wyjść na spacer poddani odpalają wizualną aplikację Ogród 4D. Królestwo za brud, niedoskonałość lub niespodziankę!

Jeśli powyższe rozmyślania są Ci dziwnie bliskie lub jako żywo przywodzą na myśl Twoją charakterną córeczkę - oto coś, co Ci się spodoba. Nowa książka znanego i lubianego przez dzieci Grzegorza Kasdepke powstała z myślą o niepokornych dziewczynkach, niespecjalnie lubiących przesłodzone filmy Disneya, paskudnie różowe kucyki, strasznie piękne laleczki Monster High czy gładkie bezuste kotki bez pazurków spod znaku Hello Kitty. Tom „A ja nie chcę być księżniczką” to dzieło dla czytelniczek z charakterem, własnym zdaniem i indywidualnymi upodobaniami estetyczno-fabularnymi. Osóbka taka, energiczna i zadziorna, nie wzrusza się żadnymi słodkimi kotkami czy pieskami, na misie patrzy nieco podejrzliwie, za to z wypiekami na twarzy czyta o zabawach w kałuży, życiu codziennym dżdżownicy czy pracy śmieciarza. Niestraszny jej żaden brud ni trud – im więcej trzeba się napracować, tym lepiej. I na pewno nie będzie grzecznie siedzieć w odprasowanej różowej sukieneczce z buzią w ciup i rączkami w małdrzyk czekając, aż ktoś ją wreszcie zauważy.

Historia nie jest długa i skomplikowana, ale jakże zadziwiająca. Oto mała Marysia uwielbia odgrywać sceny z bajki o księżniczce przyjmując rolę… smoka a także inne, jeszcze ciekawsze. Lecz psyt… szczegóły odnajdziecie w książce. Warto tylko wspomnieć, że rodzina, początkowo zaskoczona zachowaniem dziewczynki, już po chwili daje się wciągnąć do wspólnej zabawy. Co ciekawe jest to rodzina trzypokoleniowa, a najbardziej otwarty na nieszablonowe zachowanie małej indywidualistki okazuje się być… dziadek, czyli dokładnie ostatnia osoba, którą byśmy o to podejrzewali. Można by w oparciu o książkę przeprowadzić analizę psychologiczno-socjologicznych zmian w postrzeganiu ról płciowych, stereotypów i innych takich, ale mamy wakacje, temperatura powietrza jest saharyjska, a recenzentka tęsknie wypatruje majaczącego w dali urlopu i ciągnie już resztką sił, zatem oszczędźmy sobie uczonych wywodów, ciesząc się urokiem i lekkością humoru tego wielkoformatowego woluminu. Zwłaszcza jeśli jeszcze wyjechali na wakacje wszyscy nasi podopieczni, a my możemy wreszcie być niegrzeczni…

Lektura przynosi prawdziwy relaks i pozwala poćwiczyć mięsnie brzucha tudzież mimiczne, sycąc przy okazji oczy fantastycznymi, uzupełniającymi tekst o nowe, zaskakujące skojarzenia, ilustracjami Emilii Dziubak, która systematycznie, z każdą nową ilustrowaną przez siebie książką, zdobywa serce czytelników, a może nawet staje się powoli jedną z ich ulubionych ilustratorek. Tom tworzy ciekawą dylogię w książką „Księżniczki i smoki” Christiny Björk z ilustracjami Evy Eriksson, w której siedem Księżniczek zachowuje się zgoła nieobliczalnie. A z dziełem „Rycerze i smoki” tych samych autorek ułożyć się może w rycerzosmokoksiężniczkową trylogię! Sprawdźcie zresztą sami.

Przyznać trzeba, że duży potencjał perswazyjny ma w sobie książka „A ja nie chcę być księżniczką”. Bowiem ja też już nie chcę. Wolę dać popalić jakiemuś rycerzowi. Albo chociaż przypalić komuś pięty.

Jowita Marzec