Zacznę od tego, że jest to pozycja obowiązkowa dla fanów, zarówno początkujących, jak i takich jak ja, siedzących w temacie od lat kilku. Ilość szczegółów jest wręcz przytłaczająca, ale to pokazuje jak bardzo autor starał się wyszukać najmniejsze szczegóły. Książkę napisał świetnie, jednak jak wielu już zauważyło skupił się na wczesnych latach, a kolejne opisywał coraz mniej szczegółowo, aż te ostatnie potraktował zupełnie po macoszemu. Brakuje mi istotnych informacji, które zresztą kuszą czytelników w opisie książki, jak np depresja Deacona. Jest opisana w dosłownie jednym zdaniu, tak samo jak zapowiadana historia, kiedy to losy grupy stanęły pod znakiem zapytania, gdy muzycy z Genesis zaproponowali Rogerowi przejście do nich. Zainteresowanie po przeczytaniu opisu jest ogromne, a okazuje się, że autor ledwie wspomniał o tych sprawach. Niemniej jest to książka napisana świetnie i przeszkadza w niej jedynie kilka rzeczy. dwie z nich opisałam, tzn lata późniejsze przeleciane bez szczegółów, historie z okładki nie są opisane szczegółowo. Teraz trzecia rzecz, którą naprawdę łatwo zauważyć. Gloryfikacja Briana Maya osiągnęła w tej książce szczyty. Każdemu z członków grupy się dostało. Bo Freddie Mercury kapryśny, rozpieszczony i z ciężkim charakterem, uwielbiający kokainę. John Deacon został przedstawiony jako cichy dziwak, ciężki w obyciu i nijaki. A Roger Taylor to cynik, wielka gwiazda, zakochany w sobie rozpustnik, który brał wszystkie laski w zasięgu wzroku. Natomiast Brian May to wykształcony, kulturalny, przemiły i kryształowy niemal człowiek. Nawet jego zdrady były usprawiedliwiane, czego autor nie zrobił w przypadku Freda, który miał jednocześnie kilku kochanków. To naprawdę mi się nie podobało, bo mimo, że to mój ulubiony zespół, a Brian May jest świetnym gitarzystą i w wywiadach wydaje się bardzo miłym, spokojnym i skromnym człowiekiem, to nie trzeba było go ciągle bronić, wychwalać i usprawiedliwiać. ;)

Podsumowanie jest takie:
Książka jest fantastyczna, jedną gwiazdę z oceny potrąciłam za zbyt szybkie tempo opowieści od roku 1986 (może było to spowodowane odgórnym poleceniem ile książka ma mieć stron i zwyczajnie pan Mark Blake się rozpisał na początku), oraz za to, że jeden z członków był wychwalany, a reszta miała ludzką twarz. Wywnioskowałam, że autor ma swojego ulubionego członka zespołu i jest nim właśnie Brian May, lecz nie znaczy to, że nie mógłby być obiektywny w ocenach każdego z osobna.
Mimo wszystkich minusów jakie opisałam, po książkę warto sięgnąć, bo jest świetna ;)

Zacznę od tego, że jest to pozycja obowiązkowa dla fanów, zarówno początkujących, jak i takich jak ja, siedzących w temacie od lat kilku. Ilość szczegółów jest wręcz przytłaczająca, ale to pokazuje jak bardzo autor starał się wyszukać najmniejsze szczegóły. Książkę napisał świetnie, jednak jak wielu już zauważyło skupił się na wczesnych latach, a kolejne opisywał coraz...