Prrr, fabuło, prrr. Chciałoby się po prostu powiedzieć, że to fajny i przyjemny album, który szybko się czyta. Ale jest mały szkopuł: pełno w nim dziur.

Błękitna Zaraza powinna była być rozbita na dwa tomy, które pozwoliłyby pokazać się bohaterom pobocznym. Wyskakiwali, niestety, jak króliki z kapelusza scenarzysty. Przykład z małym spoilerem? Poniżej.

Ot, klasyczna historia, bliźniaki-książęta, dziedzice królestwa. Nic złego w schemacie, zresztą nie pierwszym w Thorgalu. Jednego chłopca się oczywiście pozbyto, wrzucono do rzeki, ale przygarnęło go mówiące dziwnym językiem plemię karłów. Niemowlaka, warto sprecyzować. I tu się zaczynają schody.

Nasz książę-wygnaniec świetnie mówi językiem Thorgala, wie co się dzieje w pałacu - jak? Nikt nie raczył wyjaśnić. Skąd wiedział kim jest? No idea, ale dworski braciszek pojęcia nie miał o istnieniu bliźniaka. Co więcej, nasz podrzutek nauczył prymitywne plemię budowania narzędzi. Skąd to umiał? A kogo to obchodzi, to bohater poboczny. Trza mu tylko dać pełną wiedzę o planach Thorgala, żeby mógł pomóc, ale broń Odynie to uzasadniać.

I lecimy dalej z festiwalem absurdalnych nawet jak na Thorgale zbiegów okoliczności, bo książę z puszczy oczywiście zna legendarnego maga, który umie uleczyć chorobę, na którą zapadła rodzina Thorgala. Te fragmenty z punktu widzenia Jolana/Aarici, na marginesie, były akurat dobre.

Spoilery dalej.

Na miejscu, w kryjówce naszego wszechmocnego maga, oczywiście musiał się znaleźć model lotni, bo by bohaterowie nie wrócili na czas. Banalny w obsłudze, warto dodać, skoro dali radę idealnie wymanewrować nad zamek uznanego księcia. Nie rozróżniam książąt po imionach, bo mają dwie literki w środku przedstawione i tyle z różnic.

A na dokładkę dostajemy zakończenie tak baśniowe, że walnęłabym albumem w łeb, gdybym się nie bała, że wybiję w nim dziurę. Jeszcze jedną, do kolekcji.

I skąd mimo wszystko 6/10? Rysunki fajne. I, bądź co bądź, czyta się szybko i lekko. Zaczynało się naprawdę dobrze, ciekawie opowiadane z perspektywy chorego Jolana.

Dalej, na oko od połowy, jakby się nie wczytywać i nie zastanawiać - spoko. Zresztą Thorgal ma to do siebie, że scenarzyści czasem lubią coś naciągnąć i nie tłumaczyć. Nadal się zastanawiam, jak Kriss przed paroma albumami wróciła do Europy z nieodkrytej jeszcze Ameryki Środkowej.

Podsumowując? Dobry pomysł na dwualbumowy podcykl, źle wykonany na kartach jednego. Szkoda.

Prrr, fabuło, prrr. Chciałoby się po prostu powiedzieć, że to fajny i przyjemny album, który szybko się czyta. Ale jest mały szkopuł: pełno w nim dziur.

Błękitna Zaraza powinna była być rozbita na dwa tomy, które pozwoliłyby pokazać się bohaterom pobocznym. Wyskakiwali, niestety, jak króliki z kapelusza scenarzysty. Przykład z małym spoilerem? Poniżej.

Ot, klasyczna...