Czytając "W blasku gwiazd", nie mogłam oprzeć się myśleniu o Sunny w kontekście zdania z książki Reginy Brett: na jachcie się nie narzeka. Mimo, że Lydia Netzer opisuje naprawdę poważne życiowe problemy, a ich ilością można by obdzielić kilka osób, to robi to w taki sposób, że odbierałam to właśnie jako "narzekanie na jachcie", czyli narzekanie bogatej, rozpieszczonej pańci. Bohaterka jest nadmiernie zaabsorbowaną sobą kobietą, która sama nie wie o co jej chodzi i której zachowanie niejednokrotnie jest niezrozumiałe. Czy Sunny przeszkadza to, że mimo wykształcenia, zamieniła się w kurę domową? A czy zamartwia się tym, że prawdopodobnie zostanie wdową z dwójką dzieci na głowie? Wcale nie. Matka umiera? - niech sobie umiera. Jej największym zmartwieniem jest wygląd. Osią powieści został uczyniony problem najmniej istotny, a nawet dosyć groteskowy, w kontekście tego, czego dowiadujemy się o protagonistce. Z książki wcale nie wynika, by brak włosów wpłynął jakoś negatywnie na życie Sunny - choć rzecz jasna mógłby. Wszystkie swoje problemy - dziecko z problemami, męża w kosmosie, chorą matkę - bohaterka postrzega przez pryzmat tego, że jest łysa. I w czasach, gdy wszyscy pragną za wszelką cenę być wyjątkowi, ona pragnie tylko wtopić się w tłum. Być "normalna" i mieć normalną rodzinę. Oczywiście jest to niemożliwe, bo o ile jej wystarczy włożyć perukę, o tyle syna i męża w tak łatwy sposób już nie da się "poprawić". Najciekawszymi fragmentami książki są retrospekcje dotyczące dzieciństwa Sunny i Maxona, szkoda tylko, że nie dają odpowiedzi, jak to się stało, że Sunny z pewnej siebie, otwartej na świat dziewczyny, stała się rozmemłaną kobietą, mającą pretensje do całego świata.

Bardzo amerykańska ta książka, pokazująca typowo amerykańskie zjawiska (które też niestety zaczynają przyjmować się u nas): życie pozorami, uzależnienie od aprobaty innych, urodocentryzm i niewiarygodny narcyzm.

Czytając "W blasku gwiazd", nie mogłam oprzeć się myśleniu o Sunny w kontekście zdania z książki Reginy Brett: na jachcie się nie narzeka. Mimo, że Lydia Netzer opisuje naprawdę poważne życiowe problemy, a ich ilością można by obdzielić kilka osób, to robi to w taki sposób, że odbierałam to właśnie jako "narzekanie na jachcie", czyli narzekanie bogatej, rozpieszczonej...