Niesamowita, przedziwna i skomplikowana książka, budząca we mnie bardzo ciepłe uczucia, choć mówi o czymś tak przygnębiającym, jak samotność. Do tej pory przeczytałam ją tylko raz, ale wiem, że na pewno nie ostatni, bo w całości jej nie wchłonęłam, a jestem pewna, że moja dalsza egzystencja będzie pozbawiona sensu, gdy nie zrozumiem całości tego arcydzieła.

Jest to historia wielopokoleniowej rodziny kreolskiej zamieszkującej tajemniczą wioseczkę Macondo. Rozwija się ona w swoim powolnym tempie, a jedynym źródłem informacji są cyganie wpadający tam "raz po raz".
Książka może sprawiać nieco trudności i trzeba ją czytać bardzo uważnie, by wiedzieć o którym z Aurelianów lub Jose Arcadiów mowa, bo te imiona powtarzają się w kontekście wielu wątków.

"Sto lat samotności" to na pewno książka wybitna i mimo swojej skomplikowanej fabuły czytanie jej to przyjemność. Dodatkowo można w miarę czytania tworzyć drzewo genealogiczne klanu Buendiów, z uwzględnieniem dzieci z prawego i nieprawego łoża itp. Herbata, "Sto lat samotności" i zachód słońca na tarasie, przewyborne.

Niesamowita, przedziwna i skomplikowana książka, budząca we mnie bardzo ciepłe uczucia, choć mówi o czymś tak przygnębiającym, jak samotność. Do tej pory przeczytałam ją tylko raz, ale wiem, że na pewno nie ostatni, bo w całości jej nie wchłonęłam, a jestem pewna, że moja dalsza egzystencja będzie pozbawiona sensu, gdy nie zrozumiem całości tego arcydzieła.

Jest to...