Świetna. "Złodziejka książek" podobała mi się bardziej, sam pomysł jest nie do przebicia raczej, ale nie ma co porównywać: siła tła w "Złodziejce..." (II wojna, Holocaust) z tłem w 'Posłańcu" (senne australijskie miasteczko) to dwa totalnie różne światy.
Senne australijskie miasteczko. Gorąco. Nudno. Brudnawo, biednawo, w kolorze zakurzonego brązu, mdłej zieleni i przygasłej żółci. Może to specjalnie tak, z tymi kolorami, żeby intensywniej widać było karciane kolory... Jednak taki klimat to raczej nie mój klimat, ale mimo to, książka jest świetna. Powalają mnie prawie na kolana te krótkie, dopowiedziane Zusakowskie zdania, niezwykle celne. Oraz jego porównania, znane mi już ze "Złodziejki..." i tu obecne także. A raczej odwrotnie, bo Zusak najpierw napisał "Posłańca" a potem "Złodziejkę...".
Dla mnie to była - jest - świetna opowieść, z kilkoma znakomicie nakreślonymi postaciami i wcale nie pierwszoplanowymi. Na przykład Sophie - nastoletnia bosa biegaczka albo ten staruszek w starym kinie. Nie doszukiwałam się recepty na życie albo czegoś, co pomoże ocknąć się z marazmu. I podsumować swoje osiągnięcia, a w razie ich braku zabrać się do roboty. Książka może dawać takiego kuksańca, ale chyba zależy komu... Dla mnie - wiem, powtarzam się - to była fajna opowieść, wzrok mi się zatrzymał na kilku ciekawych zdaniach, ale fabuła mnie jakoś nie poruszyła.

Świetna. "Złodziejka książek" podobała mi się bardziej, sam pomysł jest nie do przebicia raczej, ale nie ma co porównywać: siła tła w "Złodziejce..." (II wojna, Holocaust) z tłem w 'Posłańcu" (senne australijskie miasteczko) to dwa totalnie różne światy.
Senne australijskie miasteczko. Gorąco. Nudno. Brudnawo, biednawo, w kolorze zakurzonego brązu, mdłej zieleni i...