Oto dziwna nieco książka, nad którą tak całkiem nie powinno się przejść do porządku dziennego i ją zignorować.
Czytając początkowe rozdziały zgrzytałem zębami, bo nie podoba mi się terminologia, jaką badaczka przyjęła na użytek książki (a może to kwestia tłumaczenia?)
Autorka używa takich stwierdzeń-gniotów, jak „życie całym sercem”, przedefiniowała znaczenia pierwotne pewnych słów, jak „odwaga”, „wrażliwość”, „wstyd” i wiele innych, więc czytelnik - aby ją zrozumieć - zmuszony jest owe przedefiniowane słowa w swoim odbiorze książki zaksięgować. Na przykład wstyd jest u niej stanem umysłu, w którym wstydzący się uważa swą osobę za takie zero, że wykluczony czuje się z „prawa do przynależności” (kolejny gniot słowny) do grupy, na której mu zależy i odróżnia „poczucie winy”, jako stan, w którym osoba coś zrobiła źle i co ma poczucie, że musi naprawić. Bliższe znaczenia intencjonalnego byłoby stwierdzenie „poczucie upokorzenia”, a „poczucie winy” w znaczeniu autorki wcale nie jest prawdziwą winą, bo w pierwotnym znaczeniu tego słowa - aby była wina, musi być uczyniona krzywda, a czasem chodzić może o nieuwagę czy przypadek typu spóźnienie się do pracy na przykład raz na rok.
Może nie istnieją słowa dostatecznie dobrze oddające stan umysłu „wstydu” czy „poczucia winy” w rozumieniu autorki, zatem trzeba nad tym przejść do porządku dziennego i wsłuchać się w jej opowieść.
I jeśli poradzimy sobie jakoś z tymi definicjami, to im dalej, tym książka wydaje się lepsza, a zagadnienie w niej poruszane ważniejsze. Książka nie jest więc gniotem, mówi o rzeczach ważnych.
Autorka ogranicza się do swej metody badawczej i wyciąganych wniosków, natomiast nie pochyla się nad pewnymi rzeczami, które być może po prostu wykraczają poza zakres tej książki.
Zatem moje refleksje po przeczytaniu książki, tylko luźno z nią związane:
1.Książka nie zajmuje się zupełnie kryzysem wartości: o takich zjawiskach, które nazywa „nigdy zbyt wiele” (czy jakoś tam podobnie) pisze w kontekście skutków, nie moralizuje. A chodzi o materializm i wyścig szczurów, czyli zjawisko „konkurencji”.
Moja refleksja jest taka, że jeśli dla kogoś pozycja i ilość pieniędzy stanowi kryterium wartości człowieka, to ja z takimi ludźmi nie chcę mieć nic do czynienia, ani w takim społeczeństwie żyć.
2.Społeczeństwo uwikłane w „wyścig szczurów”, to społeczeństwo wiecznie upokarzanych niewolników, a to z człowieczeństwem przez duże „CZ” nie ma nic wspólnego. Uważam za humanitarną wyłącznie WSPÓŁPRACĘ ludzi w zespołach, a hierarchizacja może tu służyć wyłącznie w celach czysto organizacyjnych (na przykład przydzielanie zadań, dobór członków zespołu itp.) Dowodem na to są liczne prace naukowych zespołów w dziedzinach nauk podstawowych, a obecnie istotne odkrycia prawie nigdy nie są realizowane w pojedynkę. Nierzadko pod taką pracą podpisuje się KILKASET osób WSPÓŁPRACUJĄCYCH.

Podsumowując - z wnioskami i oceną autorki nie można się nie zgodzić, o ile ktoś potrafi dokładnie zrozumieć intencję wypowiadanych przez nią tez.
Książkę więc jednak polecam, a moje uwagi dotyczące języka i komunikacji autorki niechże będą „szczepionką uodparniającą”, by czytelnik szybko nie rzucił tek książki w kąt, zanim dotrze do tego, co najważniejsze.

Oto dziwna nieco książka, nad którą tak całkiem nie powinno się przejść do porządku dziennego i ją zignorować.
Czytając początkowe rozdziały zgrzytałem zębami, bo nie podoba mi się terminologia, jaką badaczka przyjęła na użytek książki (a może to kwestia tłumaczenia?)
Autorka używa takich stwierdzeń-gniotów, jak „życie całym sercem”, przedefiniowała znaczenia pierwotne...